Psychiatrie met een lach en een traan.

Erik Rozing geeft een inkijkje in het reilen en zeilen van de psychiatrie verteld door de ik-persoon Edgar Simons. De manier waarop is deels fictie, dit wil dus zeggen dat er een deel echt gebeurd is, hier komen we niet achter tijdens het lezen van het boek en is verder niet relevant. Je blijft overigens wel nieuwsgierig. Om het boek te lezen hoef je echt geen ervaring te hebben in al die medische termen, ik vond het wel realistisch aandoen dat de termen niet allemaal vertaald waren. Deze Edgar Simons is psychiater in opleiding, heeft wat problemen met zijn eigen (geestelijke) gezondheid, zo heeft hij licht depressieve neigingen, drinkt ook wat meer dan goed voor hem is.

Tijdens zijn werkzaamheden komt Edgar als behandelaar in aanraking met Stella, zij schijnt vernoemd te zijn naar een biermerk, een van de humoristische noten van de auteur. Deze Stella is borderlinepatiënte en voelt zich sterk aangetrokken tot Edgar, dat is duidelijk tegen de regels en Edgar doet er alles aan om de grens behandelaar/patiënt te
bewaken. Maar Stella heeft een zeer sterk gevoel voor drama en haalt al haar charmes uit de kast om Edgar tot de hare te maken.

In het boek loopt nog een verhaallijn, namelijk die van de oma van Edgar, oma is depressief, drinkt erg graag jenever, is eenzaam en wil dood, zij vindt dat Edgar dat wel zou kunnen regelen, hij is tenslotte arts!

Zonder nu het hele verhaal te vertellen, ik zou zeggen: "lees het boek vooral zelf" wil ik het boek vooral aanbevelen om het humoristische tintje waarmee de auteur het inktzwarte scenario schetst, het verhaal heeft indruk gemaakt en ik moet regelmatig nog even terugdenken aan de hoofdpersonen.