Geen slecht begin, maar het kan duidelijk beter

Laten we bij de cover beginnen.
Ik heb slecht nieuws: ik vind hem echt lelijk. Meestal is het geen goed idee als de vertalende uitgevers beslissen om van cover te veranderen, maar lieve goden, hier had het best gemogen. Ik ben echt totaal geen fan ervan.
De titel is... oké, al had het wel beter geweest als 'The Merciful Crow' gewoon 'De genadige Kraaien' was gebleven, maar nu zijn die Kraaien weggevallen. Heeft dat misschien iets te maken om verwarring met Leigh Bardugo te voorkomen? Geen idee, maar het had toch beter geweest volgens mij.
De wereld en de worldbuilding is origineel en interessant, en érg uitgebreid. Op den duur ben je wel zo ongeveer mee met wat er staat, maar een verklarende woordenlijst achteraan was wel handig geweest bij momenten. Net als een kaart, trouwens, om je te oriënteren. Dat had zeker wat geholpen.
De personages op zich waren ook aangenaam om te lezen. De naam 'Fie' klinkt echt idioot, vind ik, maar ja, je hebt niet te kiezen. Verder zitten er een aantal Slavisch/Russisch klinkende namen bij en dat bevalt me veel meer. Hun manier van doen was ook erg leuk. Alleen de romantiek tussen Fie en Tavin had echt wel achterwege mogen blijven. Ze was compleet overbodig en ik had er de pest aan (pun intended) - en ze was, naar mijn mening, ook niet zo goed neergezet.
Het verhaal was goed, al hadden een paar plottwists geen kwaad gekund. Zelf had ik eigenlijk verwacht dat er met al die geboorterechten een addertje onder het gras zou schuilen: de Kraaien zouden zeker wel een geboorterecht hebben, alleen is ze dat altijd onthouden geweest. Ik zat zelf te denken aan gezondheid, want ja, ze zijn immuun voor de pest. Maar dat kwam dus niet aan bod. Dus ofwel is het gewoon zo dat ze inderdaad geen geboorterecht hebben, en anders komt het in een later boek nog aan bod. In elk geval zat daar wel een potentiële plottwist, denk ik, maar die kwam er dus niet uit. Net als in de rest van het boek eigenlijk: het verhaal gaat wel verder en zit goed op gang, maar er is niet echt een 'wauw'-moment, en da's een beetje jammer. Bovendien, Myrthe Spiteri zegt het al in haar welkomstwoord, de scène met de gelddans (hoofdstuk 2) is misschien wel de meest fantastische scène in het boek. Daar heeft ze denk ik wel gelijk in, en je moet natuurlijk goed openen, maar aan de andere kant werk je toch ook het liefst naar een climax toe in het boek... En als de beste scène in de eerste dertig bladzijdes zit, dan is dat een beetje moeilijk, achteraf bekeken.
Dan is er nog de stijl en de vertaling, de hoofdreden dat ik redelijk argwanend naar dit boek keek - ik had al van een paar mensen een paar dingen gehoord. Maar het viel me erg mee. Ik vond het een aangename stijl, met een paar leuke woorden speciaal gevormd voor de wereld. Het boek heeft een heel rijke vocabulaire, met zo nu en dan eens een woord dat je nauwelijks ziet staan in boeken, en dat is altijd plezant om te lezen. Extra punten voor het consequente gebruik van 'verdoemde'. Alleen zat er op bladzijde 78 (denk ik) een keer een 'puinzooi' verdoken. Het is 'rotzooi' of 'puinhoop', kies een van de twee alsjeblieft, maak er geen mengelmoes van. Dit is weer zo'n typisch Hollands (Nederlands?) woord dat de laatste één à twee jaar opeens zijn opmars maakt in boeken, ondanks het feit dat het niet eens AN is.
Maar! Verder zeg ik gewoon: een goeie stijl en een goeie (en passende!) vertaling.
Algemeen eindoordeel? Moeilijk... Er zitten een paar mooie elementen in, maar er zitten zaken tussen die beter hadden gekund. Het was een debuut, geloof ik, dus hopelijk wordt het later beter. Het heeft potentieel, maar lang niet alles wordt eruitgehaald.
6,8/10