Knap vervolg!

Dit is een boek met een paar heel erg leuke momentjes erin. Het hoogtepunt is waarschijnlijk de laatste scène met Alekto, die, dat mag toch wel gezegd worden, op een heel passende manier aan haar eind komt. (Ik heb niet gezegd dat het aangenaam lezen is...) In elk geval een van de meest ingenieuze opruimingen - om het beschaafd te houden - die in jeugdboeken te vinden zijn. Ik weet nog steeds niet of ik moet gruwen, grijnzen, of allebei.
Het klinkt verder ook stom, maar er is één bepaald aspect van deze reeks dat zich onderscheidt van CoAD, en dat is de liefde. Ongelooflijk maar waar, dat is een van de hoofdzaken waaraan je kan zien dat deze reeks 'maar' uit vijf boeken bestaan. De verhouding (en de evolutie ervan) tussen Hylas en Pirra verloopt met een totaal ander tempo dan Torak en Renn. Gewoon puur omdat er een boek minder is, volgens mij. Zeg wat je wilt over CoAD, maar zelfs in Boek 3 kon je daar nog zeggen dat er eigenlijk niks gaande was, terwijl hier in Boek 2 de liefde in de lucht hing.
Je zou kunnen vrezen dat dat allemaal een herhaling is van Torak/Renn, maar het hele verloop doorheen het verhaal ontvouwt zich toch anders. Niet dat je eraan twijfelt dat ze samen zullen eindigen (ehm… in de beste zin van het woord bedoel ik dan), maar de weg ernaartoe is tenminste anders.
Een van de dingen die mij maar bezighoudt - en waar we helaas, of misschien is dat net de charme ervan - is of Pirra nu een soort zielzwerver is. (Voor iedereen die niet weet waarover het nu gaat: lees Avonturen uit een Magisch Verleden.) Ze kan zich niet écht verplaatsen in dieren (laat staan bomen), maar ze heeft duidelijk een bijzondere band met Echo en af en toe voelt het blijkbaar toch aan alsof ze vliegt en/of in de valk zit. Maar de link is eigenlijk te vaag om zeker te zijn, want je zou evengoed kunnen stellen dat dat een andere (magische/mythische) verklaring heeft. Nu ja, intrigerend is het wel.
8/10