Mooie extra, maar kon beter

We hebben er even op moeten wachten, maar uiteindelijk is het toch zover gekomen: het extra negende deel van De Jonge Samoerai is gearriveerd. En ik was deze morgen erg verwonderd toen ik bij mijn Standaard Boekhandel binnenkwam en de vertaling al zag liggen. De Engelse versie is nog maar een week geleden verschenen - ze hebben erg doorgewerkt, blijkbaar. Ik vreesde een beetje voor de vertaling, want als er vaart achter gezet wordt (of moeten worden), dan durft het wel eens misgaan natuurlijk, maar dat viel eigenlijk erg mee. In de eerste honderd à honderdvijftig bladzijdes zaten een stuk of vijf woorden of uitdrukkingen waar je even bij fronst, maar niets al te ernstig. Ze mag er zijn! En verder vielen me alleen twee punten op die misten, niks van typfouten of zo. Mooi werk!
Het verhaal, dat is een beetje andere koek. Op zich is het idee goed. Het is redelijk logisch dat iemand die zeven jaar niet meer thuis is geweest, zich niet meer al te best kan oriënteren (in de breedste zin van het woord). Maar wat er hier allemaal op Jack afkomt, dat was net een beetje te veel overload. Het voelde niet meer helemaal serieus aan. De tegenslagen zijn niet op één hand, misschien zelfs niet op twéé handen te tellen, dus dat gaat er wel wat over. De zoektocht naar Jess was dan wel weer interessant. Na acht boeken lang geëntertaind te zijn met Jacks herinneringen aan haar, ben je natuurlijk nieuwsgierig. En ze stellen niet gerust; een erg frisse verschijning, al is het maar voor redelijk kort natuurlijk.
Rose was ook een leuke toevoeging. Zij is een beetje de vervangster van Miyuki, zou ik zeggen. (Mag ik nog even een keer in huilen uitbarsten?) Eveneens een frisse verschijning! Even was er de vrees dat Bradford haar, net als haar voorgangster, op het einde naar de andere wereld zou sturen, maar dat is gelukkig niet het geval.
Wat ook minder is, is de terugkeer van Kazuki. Hoeveel keer hebben we nu gedacht dat hij echt dood was? Er wordt een beetje een loopje genomen met de lezer, of dat gevoel kreeg ik dan toch. Zijn personage is op den duur gewoon niet meer helemaal geloofwaardig; hij lijkt wel een Japanse Superman. In dit boek had hij gewoon niet meer in moeten zitten.
Bradford is duidelijk een fan van de grote Engelse toneelschrijver Billy, of - zoals de meeste mensen 'm misschien kennen, Shakespeare. Er zitten echt zoveel verwijzingen in. Zijn naam wordt vernoemd, er worden minstens vijf stukken vermeld, er is het Globe Theatre, een personage dat Horatio heet, en nog een paar andere subtiele verwijzingen als ik het goed heb. Da's wel plezant om te lezen.
Over het algemeen genomen kon het verhaal me niet helemaal bekoren, maar! Het einde, de laatste hoofdstukken, was wél goed. Er wordt op die manier duidelijk een dubbele betekenis gegeven aan de titel van het boek, knap bedacht. De personages krijgen een mooi einde. Vooral over Jess was ik ook erg enthousiast.
Er rest ons nu nog maar één vraag:
Nu ze in Japan is, en met haar temperament... Gaat Jess nu ook trainen aan de Niten Ichi Ryu? Iets om erg benieuwd naar te zijn, maar iets dat we helaas ook nooit gaan weten, waarschijnlijk. Ach ja, je kunt niet alles hebben.
7,5/10
Gemiddelde rating voor de reeks: 7,47/10