Lichtelijk teleurstellend

Negentien jaar. Zolang moesten we wachten voor we konden terugkeren naar Lyra. Persoonlijk moest ik gelukkig iets minder lang wachten ('maar' de helft van de tijd), maar ook dat was nog genoeg. Natuurlijk wordt er al een kleine tip van de sluier opgelicht in La Belle Sauvage, maar het is pas in dit boek dat ze echt weer actief een rol speelt.
Het Geheime Bondgenootschap is... anders. Anders dan wat je verwacht, en anders ook dan de vorige verhalen.
Ten eerste, het is dik. 636 bladzijdes volgeschreven, en naar mijn mening had het gerust wat korter gekund. Het vorige boek was ongeveer tweehonderd bladzijdes korter, en dat was een veel betere lengte. Nu wordt alles uitgerokken en er zijn momenten waarop het verhaal volledig stilvalt.
Ten tweede, er is tien jaar voorbijgegaan sinds De Amberkleurige Kijker eindigde, maar het lijkt een beetje alsof de wereld verschoven is van een victoriaans tijdperk naar iets wat minstens de jaren 1960 moet zijn. Het geeft het een vreemde insteek, ook niet al te positief. Ook het taalgebruik lijdt eronder. Het is de vraag of het aan de vertaling ligt, dat die te modern klinkt, maar eerlijk gezegd betwijfel ik het. Volgens mij is het eerder Pullman die zelf ook een aantal moderne elementen erin heeft gestoken, maar het vloekt met de rest van het verhaal.
Wat wél leuk is, is de voortzetting van het algemene verhaal. Op het einde van de Noorderlicht-trilogie sta je er waarschijnlijk niet bij stil, maar het is erg onduidelijk hoe het nu verder moet. Bij mij leefde er in elk geval een soort vaag idee dat alles nu anders zou worden, met alles wat Lyra (en Will) meegemaakt heeft, en alle ervaringen die ze mee naar Oxford heeft teruggebracht, maar dat is dus niet zo. In dit boek worden we met onze neuzen op de feiten gedrukt: nadat zij en de zigeuzen op het einde van Boek 1, Het Noorderlicht/Het Gouden Kompas, hun eigen weg zijn gegaan, heeft eigenlijk niemand nog enig idee wat er van haar geworden, wat er met haar gebeurd is, wat ze heeft meegemaakt. Er is, op zich, niks veranderd, toch zeker niet voor de buitenwereld. En dat doet brengt Pullman erg goed onder woorden. Het is op een bepaalde manier dus ook verrassend.
Maar over het algemeen is het verhaal erg donker. Dat had de auteur zelf al aangekondigd, dat het het zwaarste, donkerste verhaal zou zijn dat hij ooit geschreven heeft, en het is te merken ook. Er komen een paar heftige en negatieve scènes in, en al bij al had ik er geen positief gevoel bij. De relatie tussen Lyra en Pan voelt deprimerend aan, om maar één ding te zeggen.
Er zijn een paar kleinere puntjes, zowel positief als negatief: waarom is Malcolm in godsnaam verliefd op Lyra (negatief)? Wauw, mevrouw Lonsdale is eigenlijk Alice, nooit over nagedacht, wat een onthulling (positief)! En hé, leuk dat er toch een aantal bekende personages uit de oude reeks in zitten.
De hele evolutie van het Magisterium (nee, niet dat van Holly Black en Cassandra Clare) spreekt me ook totaal niet aan. Dat maakt het boek ook wel wat negatiever, met een dreigende ondertoon. En ik moet eerlijk zeggen dat ik me er gewoon over opboei, want het Magisterium is natuurlijk gewoon de Kerk, eigenlijk. En ik kan je vertellen dat ik geen goed woord over heb voor de Kerk... In elk geval is dat dus ook geen positief punt als ik daaraan denk tijdens het lezen. Brrr.
Over het algemeen genomen heeft het boek zeker zijn goede punten, maar ook een heel aantal slechte. Ik ben er ondertussen alweer een paar vergeten, denk ik. Veel minder sterk dan het eerste deel.
6,3/10