Echt prachtig

Het was lang geleden dat ik dit boek nog gelezen had, en ik was eerlijk gezegd vergeten hoe goed het is.
Om te beginnen is er de cover, die wel heel opmerkelijk is. De tekeningen zelf doen een beetje denken aan Salvador Dalí gemixt met Anton Pieck en zijn Efteling-tekeningen. Bovendien lijkt het als een oud schilderij of een oude ets die wat verkleurd is, met een paar vlekken ertussen. En er zit nog een verrassing in verborgen: het magische gedeelde heeft een glans gekregen. Je moet alleen wat zoeken voor je 't gevonden hebt...
Deze reeks was een van de eerste uit de Lage Landen die echt een aangename schrijfstijl had, niet van dat oubollige gedoe (dit boek dateert al uit 2008). Het taalgebruik is echt aangenaam, met een paar leuke woorden hier en daar. Er zit een beetje Nederlands-Nederlands in, maar dat stoort hier totaal niet, eigenlijk, het draagt eerder bij tot de wereld. Verder wordt er ook duidelijk gespeeld met taal in Ailinns wereld - elke keer wanneer ik dit boek herlees, ontdek ik nieuwe knipogen en kwinkslagen. Woorden, uitdrukkingen, namen... Daarnet nog viel het me opeens op dat er een personage met de naam Sive Madoc rondloopt - wat mij meteen deed denken aan Van den Vos Reynaerde natuurlijk. Willem die Madock Maecte (of hoe schrijf je 't ook weer...). En zo zitten er wel meer dingen in.
Ailinn moet een van de aangenaamste personages zijn die ik ooit ben tegengekomen, zeker in de Lage Landen. Ze is superenthousiast en sleurt je mee - dat laatste gebeurt wel vaker natuurlijk, maar voor mij heeft dat meestal niet met het personage te maken maar met de wereld of de plot. Hier is het zeker Ailinn: haar manier van doen is zo aanstekelijk dat je als lezer ook gewoon enthousiast wordt. Dat heb ik maar heel erg zelden meegemaakt.
Er zullen waarschijnlijk mensen zijn die, als ze het boek nu voor het eerst gaan lezen, zich ergeren aan het feit dat Ailinn zo perfect is, en slim, en alle goede genen en eigenschappen heeft, maar 1) ik stoor mij daar eigenlijk zelden aan, en 2) dit boek is meer dan tien jaar oud, toen kraaide er nog geen haan naar dat soort dingen. Op een bepaalde manier eigenlijk wel verfrissend - en nostalgisch. Absoluut een fantastisch personage.
Dit is, voor zover ik weet, trouwens ook ongeveer het enige boek uit onze contreien dat gebruik maakt van een hoop verschillende fantasywezens: trollen, elfen, fae, pixies, enzovoorts, die je in vertaling bij ons zelden ziet, en dan nog een heel scala aan andere wezens die Aerts zelf heeft gecreëerd. Absoluut de moeite, net als de rest van haar hele wereld! Zelden zie je er zo een die zo rijk en goed en diep uitgebouwd is.
Nadeel: er is geen kaart in het boek. Wel in de volgende twee delen, maar dit eerste boek steunt ook al zo hard op de wereld en reizen dat het vrijwel onmogelijk is om je voor te stellen waar Ailinn vandaan komt, en waar ze naartoe gaat en hoe die plekken zich met elkaar verhouden. Maar goed, dat overleven we wel.
Ergens in het midden (echt zo rond bladzijde 150) is er een deel dat ik altijd wat minder heb gevonden, maar dat overleven we wel. Oh, en ik ga de muren op van Brennen, hij is zo'n irritante idioot. Serieus.
Het verhaal zelf leest als een trein, met hier en daar een paar dingen die je niet verwacht - of dingen die je verwacht en die dan niet gebeuren - en er gebeurt echt superveel in. En dan te bedenken dat de hele basis voor de komende twee boeken eigenlijk pas in de laatste tachtig bladzijdes ongeveer gelegd wordt. Daarvoor is het allemaal... een soort introductie, maar een steengoede introductie.
Het is zo jammer dat dit boek bij een kleinere uitgeverij is verschenen - wie heeft er ooit van De Vier Windstreken gehoord? - want daardoor kent bijna niemand dit boek. En dat is echt een doodzonde, want Het Huis Elfae (hoe cool is dat trouwens, die twee samengenomen?!) is zo'n sterke reeks en verdient echt veel beter.
9,5/10