Een postieve boodschap met flink veel humor gekruid.

Carolien Spaans maakt iets ergs mee en wil dat van zich afschrijven. Tegelijk is ze bang om te vergeten en schrijft dit boek om later de vragen van haar zoontje zo goed mogelijk te kunnen beantwoorden. Hoewel het hoogtepunt (maar niet het einde) van het boek een familiedrama is, is het toch geen zwaar geladen werk geworden. Integendeel, In een soort van heel lang cursiefje worden de gewone dingen van alledag op een eerder luchthartige toon maar wel in chronologische volgorde opgesomd.
Haar chaotische levensstijl, haar pogingen tot daten maar tegelijk haar levensstijl - hipster weet je wel - te bewaren, doen vaak glimlachen of zelfs gewoon luidop lachen.
Als ze dan toch de ware vindt en zelfs moeder wordt van het liefste zoontje ter wereld - hoe kan het ook anders - verandert er eigenlijk niets en toch alles. Niets want ze blijft dezelfde ietwat bazige dame die alles naar haar eigen zin bereddert en haar leven ook zo inricht. En alles, want de man en vooral het (onverwachte) kind doen haar verhuizen, veranderen van vriendenkring (die hebben ook geen tijd meer door hun eigen gezin) en vrijetijdsbesteding (die is er niet meer).
De spreektaal die de schrijfster gebruikt geeft de lezer het gevoel dat het verhaal haar/hem direct verteld wordt in een vertrouwelijk gesprek tussen vrienden, zonder franjes en zonder een blad voor de mond te nemen. Het verhaal wordt verteld vanuit de ik-figuur en het wordt ook wel duidelijk dat dat degene is waar alles om draait. Ondanks dat meermalen expliciet wordt beweerd dat dat niet zo is en dat het zoontje de spilfiguur is. Openheid en oprechtheid moeten de scherpe kantjes van het egoïsme en de arrogantie wegvegen en slagen daar ook grotendeels in. Hoewel het verhaal draait rond een tragisch dieptepunt is het toch vooral een teken van hoop voor de toekomst, zich neerleggen bij het onvermijdelijke, vooruit kijken en tevreden zijn met wat er rest.