Niet geschikt voor zenuwpezen en mensen die grote haast hebben.

Een bombastische (klassieke Italiaanse) omgeving en een bombastische schrijfstijl gaan perfect samen, zoals Havank in deze detective bewijst. Dit boek behoort tot de eerste Schaduw-verhalen, wanneer Bruno Silvère eigenlijk nog de hoofdpersoon is en de Schaduw een bijfiguur die steeds maar aan belang en populariteit wint. Er zit ook nog een zekere frisheid aan het geheel, iets dat later vervangen wordt door gepolijstheid.
Een kleine groep verdachten, samenwerking door de politiediensten waarin Silvère de leiding neemt met de Schaduw als assistent. De zaak krijgt steeds maar nieuwe aspekten waarmee het plot steeds duisterder wordt en er alsmaar mogelijkheden bijkomen. Tot op het einde wanneer alles wordt verklaard en er toch nog een onverwachte wending aan het verhaal komt, iets wat we van Havank wel gewend zijn.
Lange, ingewikkelde zinnen vol beeldspraak en ironie, verwijzingen naar literatuur, kunst, politiek, geschiedenis... het boek staat er vol mee want dat is de schrijfstijl van Havank. Dat zorgt er voor dat je wel je aandacht er moet bij houden, anders mis je zo enkele belangrijke stukken. Maar dat betekent absoluut niet dat het geheel zwaarwichtig is, integendeel, alleen niet zo geschikt voor zenuwpezen en mensen die grote haast hebben.