Een arabisch sprookje dat zich gedeeltelijk afspeelt in Nederland en voor de rest in marokko

Een super poco verhaal. Een arabisch sprookje dat zich gedeeltelijk afspeelt in het niet-geïntegreerde milieu van marokkaanse migranten in Nederland en voor de rest in marokko. Karlijn Stoffels heeft daar ervaring mee (o.a. Marokko aan de Plas) en krijgt er dan ook een werkbeurs voor.
Ze schrijft volledig vanuit een arabisch standpunt, van het verwende prinsje en het gehoorzame meisje. Met hun vliegende badmat die bevordert wordt tot bidmat (sic) beleven de twee kinderen heel wat avnturen, de meeste met ongelukkige dieren.
Het aanvaardbaar maken van nog meer immigratie lijkt het doel, "ze zijn toch zo aardig". Dus afzet verzekerd bij een bepaalde elite en verplichte lektuur voor wie een andere mening is toegedaan.
Het geheel wordt verluchtigd door een aantal kinderlijk aandoende tekeningen van de hand van Annemarie van Haeringen, een tekenstijl die me niet aanspreekt, maar die het wel zal doen bij het doelpubliek, die er ook geen graten in zien dat een neus elk formaat kan hebben en oren onder de kin staan.
Het verhaal leest makkelijk, mede door het grote letterype en de makkelijke woorden. Moeilijkere begrippen worden didactisch herhaald, er zit een logisch verband tussen de hoofdstukjes en spanning, verdriet en humor lossen zich af.