Sommige geheimen kunnen beter NIET verborgen blijven...

Sterke plot, goed verteld, niks negatiefs op aan te merken.
Het centrale feit waar alles rond draait is de ontvoering in 1999 van het meisje Lexi Brown. Dat vond plaats in Frankrijk en er is een link met Engeland en met Nederland.
De drie verhaallijnen belichten elk een totaal ander aspect van de gebeurtenissen erna en de speurtocht naar het ontvoerde meisje. Die mengeling van vals spoor, schokkende gebeurtenissen en gezellig mysterieus houdt het boek spannend en leuk om lezen tot de verrassende ontknoping. Pas op het einde worden alle vragen beantwoord, de verhaallijnen met mekaar in verband gebracht en de reden achter de manier van vertellen duidelijk gemaakt. Dan pas ook blijkt hoe de schrijfster er ongemerkt in geslaagd is om de lezer toch emotioneel bij de gebeurtenissen en personages in het boek te betrekken.

Er zijn drie echte verhaallijnen die doorheen de tijd lopen sinds de ontvoering in 1999 tot de ontknoping in 2020. De reden waarom het niet recenter is dan 2020 wordt door de schrijfster in het nawoord gegeven.
Het begint met een jonge vrouw die op een paar geheimzinnige zaken stoot in haar leven die ze niet zo direct kan verklaren. Haar totaal niet-empatische moeder is geen enkele hulp, haar comateuze vader uiteraard ook niet. De vriend van haar moeder bezorgt haar een link naar een site met ontvoeringen en verdwijningen van kinderen. Ze raakt gefascineerd door de zaak van Lexi Brown en Axelle Dubois. Ondertussen voelt ze zich thuis niet meer veilig, ze heeft het gevoel bekeken te worden en krijgt de indruk dat er een indringer in huis komt op momenten dat ze niet thuis is. Haar moeder lacht dit weg, tot Skye aangerand en bedreigd wordt.
Dit deel van het boek bevat de meeste aktie en vormt eigenlijk de ruggegraat van het onderzoek naar het ontvoerde kind. Het verloopt ook chronologisch in de hedendaagse tijd met slechts enkele sporadische uitstapjes in het verleden. Meestal om onverklaarde feiten te toetsen aan de herinneringen van Skye.
Na deze eerste verhaallijn stevig verankerd te hebben springen we 20 jaar terug in de tijd en krijgen we de verhaallijn van Axelle. Hier wordt tot in detail uit de doeken gedaan wat er destijds gebeurd is en hoe Axelle er bij betrokken werd. Meer nog, hoe ze hals-over-kop op eigen houtje en na het vertellen van een aantal leugens een vaag spoor naar Nederland zou volgen om Lexi te zoeken. Dat loopt fout en dan krijgen we een verbijsterende evolutie. Deze verhaallijn blijkt op zich ook chronologisch te lopen en wordt lang uitgesponnen. Hoewel de feiten gruwelijk zijn, is het totaal niet duidelijk (lange tijd toch) waarom de schrijfster er zo veel tijd aan besteedt en hoe dat past in het verhaal van Skye of het ontvoerde meisje.
Tussendoor komen er enkele korte stukjes van een niet nader genoemde pervert, op zich niet direct ter zake doende maar zeker met betrekking tot de gebeurtenissen met Skye of Axelle (niet altijd heel duidelijk).
Een jaar na de ontvoering start de derde verhaallijn, die van Katherine. Zij krijgt nieuwe buren die hun dochtertje afsluiten van de buitenwereld en er enkel 's nachts mee buiten komen. Katherine legt het verband met Lexi maar wordt daarin tegengewerkt door haar echtgenoot.
Elk van deze verhaallijnen komen afwisselend aan bod, waarin die van Axelle meer plaats krijgt dan beide andere. Terwijl daar het minste evolutie in zit. Katherine krijgt het minste aantal bladzijden toebedeeld, bij haar is duidelijk waarom: in 2000 en de jaren vlak erna is ze aktief bezig om haar verdenkingen te proberen bevestigen, maar door de tegenkanting van haar echtgenoot, het gebrek aan resultaten en als de politie geen gevolg geeft aan haar (anonieme) melding, valt haar onderzoek stil. Dan valt er ook lange jaren niets meer te melden.
Bij Skye volgen de gebeurtenissen elkaar wel op en wordt het steeds heftiger. De schrijfster brengt daar ook een inwonend echtpaar, in dienstverband, op de voorgrond. Dit zal later voor een verband tussen de verhaallijnen zorgen.
Het gedrag van de moeder van Skye blijft onverklaarbaar, ze krijgt wel een betere band met Leon, de vriend van haar moeder. Een uitspraak (twee woorden) van haar comateuze vader brengt het conflict met haar moeder tot uitbarsting.
Na bladzijde 250 begint de schrijster dan aan de ontknoping. Een tuinfeestje met BBQ bij Skye geeft de eerste aanzet. De verhaallijn van Katherine krijgt een eigen anti-climax en blijkt een dwaalspoor te zijn. Toch wordt al een hint gegeven op een ander verband, maar dan direct met de gebeurtenissen rond Skye. Want dat wordt steeds verontrustender, ondanks camera's en beveiligingssensors. En dan gaat het snel. Een toeval, een ongelukje door de kat van Skye zet de laatste scène in beweging. De drie verhaallijnen komen same al zorgt dat voor de ene verrassing na de andere. Veronderstellingen die de lezer maakte blijken niet te kloppen, schokkende gebeurtenissen volgen. En in een - letterlijk - krankzinnige - orgie van handelingen die levensbedreigend zullen zijn, komt de schrijfster met nog enkele verrassingen. En met de allerlaatste lijn in het boek (de eigenlijke tekst voor de epiloog) slaagt ze er ook nog eens in om een triest element toch nog een beetje een euforisch karakter te geven.

Dit is zeker origineel. En waar het onwaarschijnlijk mag lijken hoef je de krant maar open te slaan om vast te stellen dat elk element op zich, kinderontvoering, iemand jarenlang in een kelder opsluiten, geweld binnen het huwelijk... allemaal tot de realiteit van de dag behoren. De combinatie is het privilege van de schrijfster onder "dichterlijke vrijheid".
In het eerste deel van het boek speelt de schrijfster duidelijk een paar keer met de leefwereld van de lezer. Meerdere keren zet ze letterlijk een punt achter een hoofdstuk waarbij de lezer dan een stukje in gedachten verder invult met de dood van Axelle bevoorbeeld. En dan gaat het op een onverwachte manier gewoon verder en is er van dood of einde geen sprake.
Het is geen plotwending maar het toch wel lange narratief van Axelle lijkt een beetje doelloos in de context van Lexi en, hoewel interessant, lijkt meer thuis te horen in een gruwelverhaal. Het doel en de noodzaak daarvan wordt pas veel later in het boek duidelijk, en dat is wel een erg belangrijke plotwending.
De ontdekking van de identiteit van de belager van Skye, de confrontatie met haar moeder en de ontdekking van de kelder vormen de directe aanleiding tot de eindfase waarbij alles samen komt en duidelijk wordt, wel met meerdere compleeet onverwachte verdraaiingen.
En de allerlaatste lijn is op zich een pareltje van een plotwending wanneer Skye de identiteit van het lijk ontkent.

De schrijfster is er erg goed in geslaagd om de karakters levensecht te maken en aan te passen aan de gebeurtenissen. Het verhaal beslaat 20 jaar en dat laat toe om de personages ook gedurende die tijd te laten evolueren.
3 personen blijken psychopaten te zijn, maar daar merk je heel lang niets van. Zoals het gezegde gaat: ze bevinden zich onder ons, maar je merkt er niets van tot het te laat is.
Voor mij is het duidelijk dat Melissa Skaye haar karakters eerst psychologisch heeft uitgewerkt op individuele fiches en die dan consequent heeft geraadpleegd bij het schrijvan van het boek. Dat merk je doordat er eigenlijk geen enkel stereotype bijzit, ze hebben allemaal individuele eigenschappen. Ook de minder prominente personen.
Sophie Joubert wordt als onaangenaam voorgesteld (zonder verdere details) wat langzaam wordt bevestigd en verduidelijkt. Terwijl Laurent verliefd is maar uiteindelijk (en begrijpelijk) toch kiest om verder te gaan met zijn leven (en met Sophie).
Axelle begint als lieve, behulpzame, ietwat naïeve jongedame die een fout maakt. En dat dan op een onhandige en duidelijk gevaarlijke manier probeert recht te zetten.
Skye is gelukkig en leidt een beschermd leven. Haar moeder is afstandelijk en een ijskonijn maar geeft Skye wel wat ze nodig heeft.
Katherine is verlegen, introvert, kan moeilijk beslissen. Haar man is dan overdreven neerbuigend en neemt de beslissingen voor haar.

Er is heel wat aandacht besteed aan het feit dat het boek 20 jaar beslaat en dat personen tijdens die periode evolueren.
Bij Axelle voel je de wanhoop en nadien het fatalisme, tot het verlangen naar de dood toe, groeien. En je leeft mee als ze een boost krijgt vanuit het filmpje van haar ouders die haar vragen om vol te houden omdat zijzelf altijd zullen blijven hopen.
Skye is geïrriteerd door kleine maar verontrustende zaken, vooral omdat haar moeder haar frutstraties weglacht. Als ze meer en meer onverklaarbare zaken tegenkomt en haar moeder op leugens betrapt groeit de irritatie naar frustratie om geleidelijk te veranderen in een angst die ze permanent meedraagt.
Katherine vindt iets verdachts aan haar buren, maar durft er niet naartoe te stappen. Haar dominante man verbiedt haar gewoon om daar over na te denken en zij staakt dan haar verzet en kruipt voor jaren terug in haar schulp.
Dit is natuurlijke evolutie die perfect in lijn is met de karakters en de gebeurtenissen in hun leven.

Dit speelt in de EU, de Schengen-zone, waar er vele talen gesproken worden (in het boek komen Nederlands, Frans en Engels aan bod, en geen binnengrenzen tussen Frankrijk en Nederland bestaan. Dat plaatst het in onze contreien en in onze tijd.
Het ontvoeren of kopen van kinderen en het opsluiten van mensen in kerkers is dan, net zoals de menselijke verdorvenheid, weer niet gebonden aan tijd en plaats.
Het 18 jaar in leven houden van een coma-patiënt is dan weer wel voorbehouden voor de meer begoeden, zoals Anita.
De camping, de reis van Axelle, het taalprobleem, de hulp die ze krijgt, het past allemaal perfect in deze tijd. De verontwaardiging na de ontvoering van een kind en het al gauw verslappen van de aandacht ervoor is ook "normaal".
Dit verhaal, de personages, de dialogen, zelfs de gebeurtenissen passen allemaal in ons dagelijks leven.
Zelfs het gebrek aan interesse van de politie hoort bij de realiteit van alledag.

Drie verhaallijnen en elk hebben ze hun eigen vorm van spanning. Dat maakt dit een spannend boek met zowel een constante vorm van achtergrondspanning als een spanningscurve die crescendo oploopt naar de finale toe.
Axelle is een vom van een spannend en aktief begin met een speurtocht waarbij de ene aanwijzing naar de andere leidt tot er een eindpunt wordt bereikt. Dan verandert het van een zoektocht in een proberen te overleven. Om te evolureren naar een gevoel van hopeloosheid en levensmoeheid om te culmineren in een poging tot zelfmoord. En dan weer een straaltje hoop. Het zou heftig zijn maar na het begin duurt dat vele jaren, uiteindelijk blijft de vraag of ze het zal overleven of, waarschijnlijker, hoe ze zal sterven.
Bij Katherine is er een beetje spanning bij de aanvankelijke geheimzinnige gebeurtenissen, dan vlakt dat helemaal af tot de anti-climax. Duidelijk een vals spoor dat de schrijfster toevoegde om de spanning in het algemeen te verhogen en de eindontknoping te maskeren.
Bij Skye spreken we van een constant oplopende spanning tot op het einde waarbij het er op leven en dood aan toe gaat.
De lange passage van de lijdensweg van Axelle geeft op een bepaald moment de indruk om de spanning weg te laten stromen. Net zoals het valse spoor van Katherine is dat evenmin het echte punt, op het einde zal pas blijken waarom het nodig was om dit zo uitgebreid te behandelen en vooral de hopeloosheid en uitzichtloosheid van de situatie te benadrukken.

Dit boek kan prachtig verfilmd worden, zelfs als mini-serie. De kleurrijke karakters, dialogen, confrontaties, de verlatenheid en mensonwaardige omstandigheden van de gevangenschap, de bloedvlekken, dode dieren, bedreigingen en de opmerkingen van de vader in coma. Ook dialogen en taalgebruik hoeven geen aanpassing. Beeldend!

Een geweldig boek, al veranderde mijn indruk en gevoel tijdens het lezen wel. De tekst op de achterflap klopt helemaal, achteraf gezien. Toch verwacht je heel wat anders. Wanneer na 70 bladzijden het verhaal van Axelle begint maar niet meer lijkt te stoppen, dacht ik dat het de verkeerde kant opging. Spannend en gruwelijk natuurlijk maar niet wat ik verwacht van de speurtocht naar een ontvoerd kind. Via het verhaal van Katherine word je dan terug bij de les gebracht en dan wordt het enkel maar spannender tot de ontknoping. Ook die laatste lijn, wanneer je toch met iets van teleurstelling over het lot van Axelle blijft zitten is subliem gevonden.

Achteraf gezien is het vooral het deel van de gevangenschap van Axelle dat binnenkomt en bijblijft. Omdat dit soort gruwels van tijd tot tijd in de kranten komen als dingen die echt gebeuren in onze tijd, hoewel je dat niet voor mogelijk houdt.