Het is een thriller - volgens de cover pure “Suspense” - maar té ver gezocht.

Het begint op een heel hoog niveau. Iemand met geheugenverlies over zijn jeugd wordt wakker naast een one-night stand. De volgende dag wordt dat zijn (opgedrongen) advocate. Een geheimzinnige mail over het onbekende verleden en een spoorloze verdwijning. En daarmee lijkt de setting compleet om er een superspannend verhaal van te maken. Maar vanaf dan gaat het langzaam bergaf. Zwak IT-profiel, zware en toch ietwat ongeloofwaardige psychologie, de uitkomst van elke plotwending wordt voorspelbaar, detailbeschrijvingen van martelingen moeten het niveau optillen (niet dus). Naargelang het einde nadert stijgt ook de ongeloofwaardigheid.
Er is de verhaallijn van David en die van “Napoleon” (schuilnaam van de man achter de schermen) en Sandro (alias van de huurmoordenaar).
Napoleon/Sandro beginnen (onnodig, dit was een enorm domme zet zonder dewelke dit boek niet zou bestaan) een doofpot-operatie naar aanleiding van een brief/mail aan David. Extreme folteringen en moord maken van dit triviale feit een reeks gebeurtenissen (zoals een setje omvallende dominostenen, meermaals gebruikte allegorie uit het boek).
Dit zorgt voor het fysiek gruwelijk aspect in het boek en verloopt puur chronologisch.
De verhaallijn van David is complexer. Enerzijds zijn er de veelvuldige flashbacks van David als kind (waar duidelijk een deel informatie bewust wordt achtergehouden) waar hij in de hoofdverhaallijn zelf niets van weet door zijn geheugenverlies, anderzijds is er zijn speurtocht, aanvankelijk erg terughoudend, naar de reden van de gebeurtenissen die zijn wereld op zijn kop zetten, en dus naar zijn verleden.
Dat laatste heeft meerdere invalshoeken.
Er is van het begin (het naast mekaar ontwaken) een haast directe link waarbij wat David doet letterlijk verweven is met wat Florence Tapper doet én wat haar overkomt. Florence heeft ook wel enkele stukjes waar zijzelf centraal staat en David slechts geruis op de achtergrond is. Eenzelfde patroon zien we bij David en Paulina, David en Johan, David en Sakura & Liv, David & Anton.
Speciale aandacht verdient Florence en Samir waar David eigenlijk helemaal niet aan te pas komt.
Kreskin (David’s hond) loopt een beetje als rode draad zonder enige verdere betekenis door het hele verhaal.
De ontknoping loopt in een aantal schokken, telkens David een stukje van zijn geheugen terugkrijgt. Al is dat feit op zich zelden de oorzaak van de gebeurtenissen, de auteur laat dat gewoon samenvallen. De stank van pedofilie hangt over het ganse verhaal al is de auteur daar even terughoudend over als hij expliciet is over de martelingen door Sandro. Het belang daarvan wordt in perspektief gebracht bij de onthulling van “de broers” wat voor de lezer al lang geen verrassing is, de eeste keer althans. En de non-climax is natuurlijk dat de identiteit van Napoleon verborgen blijft zodat de schrijver een cliffhanger heeft om de verdere boeken, meervoud, in de reeks mee verder te zetten.

Het is zeker origineel, een mix tussen een zieke, corrupte maatschappij, in Zweden misschien nog een graad erger dan in de rest van West-Europa, en toch een grote dosis onwaarschijnlijkheid. In Zuid-Amerika of het Midden-Oosten, zelfs in Rusland verwacht je zoiets, in West-Europa kan veel maar het hele plaatje is te vergezocht.
David krijgt delen van zijn geheugen terug. Dat vormt telkens een plotwending omdat het vaak het voorgaande in een nieuw perspektief zet. Evenals wat de David uit het verleden overkomt al is de moderne David zich daar dan nog niet van bewust. De gebeurtenissen zetten alles steeds duidelijker in een bepaalde context maar vormen op zich niet echt een plotwending, eerder een evoulutie in een onvrijwillige speurtocht naar het verleden. Met een toenemend gevoel van (doods)gevaar. De ontdekkingen naar het einde toe, het bestaan van de broers, de rol van Johan betekenen wel een plotwending, plots raakt het doodsgevaar niet alleen mensen uit zijn omgeving maar de tot dan ongenaakbare David zelf.
Elke plotwending leidt tot een mini-climax al blijkt die vanuit het standpunt van de lezer meestal al getelefoneerd door de plotwending zelf. Dat geldt zelfs voor het ultieme raadsel, wie is Napoleon en wat is het lot van David III?

De karakters zijn vooral sterotypes uit een handboek psychologie voor beginners. Enkel David is levensecht (in de zin van origineel) en dan nog enkel omdat zijn jeugd voor hem een onbeschreven blad is. David als geek, Florence de meedogenloze advocate voor wie haar carrière alles is, Johan de psycholoog in de zin van “gekke professor”, Ellen als iemand bij wie een stuk empathie gewoon niet aanwezig is maar die voor geld tot alles bereid is enz. Sandro en zijn kompaan die wél realistisch zijn als huurlingen uit het drugsmilieu maar hier in de verkeerde context zitten, een hond om de dierenliefhebbers te paaien en een lesbisch koppel voor de woke- en lgbtq-gemeenschap te vriend te houden.
In het verhaal passen ze mooi bij mekaar maar echt levensecht komen ze niet over, met uitzondering van Sandro, maar die wil je dan weer liever niet ontmoeten.

Weinig diepgang en evolutie zit er helemaal niet in, zelfs niet als je teruggaat tot de allereerste flashbacks.
Zoals de karakters worden voorgesteld blijven ze tot op het einde.
Het moet zich wel in Zweden (of een ander land in West-Europa) afspelen o.a. gezien de verjaartermijnen van sommige misdaden die per land verschillen. Qua geloofwaardigheid past dit beter in het Midden-Oosten, Oost-Europa of Zuid-Amerika maar dan was er geen boek, en een fait-divers dat geklasseerd wordt.
Het gebruik van moderne technologie en hacking maakt het relatief aktueel.

Vanaf het begin wordt er spanning opgebouwd. Er worden telkens elementen aan toegevoegd zodat er na elke onthulling toch nog spanning bijkomt. Maar ergens tussen bladzijde 150 en 300 wordt het vooral psychologisch (zwaar en vergezocht?) en nogal vervelend. De martelpraktijken van Sandro maken het niet spannender en ook niet bepaald aangenamer om te lezen.
De eerste hoofdstukjes beloven veel maar dat wordt niet waargemaakt. Zodra het over pedofilie, doofpotoperaties, psychologie en martelpraktijken gaat verdwijnt de echte spanning.

Volgens de achterflap is Henrik Fexeus een internationaal bekende mentalist en dat merk je in zijn schrijfstijl. Het taalgebruik past bij het boek, misschien iets minder bij het doelpubliek van de fervente thrillerlezer. Het gebruik van korte hoofdstukjes en frequente perspektiefwisselingen, samen met het veelvuldige autorijden, zorgen voor een zekere snelheid in het verhaal. De expliciete martelscènes zijn uiteraard erg beeldend beschreven (én uiterst gruwelijk en bloederig) terwijl een groot deel van de rest van het boek zich vooral in het hoofd van David (en in mindere mate Florence) afspeelt. Dat is erg vlak terwijl de pure aktiescenes dan weer wel op de verbeelding werken.

Het boek houdt de aandacht vast al kon ik het regelmatig wegleggen om wat anders te doen/te lezen. Programmeurs zijn rare, wereldvreemde vogels (en ik kan het weten, ik ben er al 44 jaar zelf één) maar 20 jaar hypnose en geheugenverlies zonder de minste nieuwsgierigheid naar je verleden? Kom nou.
Over de technische apecten van hacking wil ik het niet hebben, ik begrijp dat de auteur daar moet kiezen tussen correctheid en leesbaarheid voor de niet-computernerds.
Martelingen, pedofilie, moord op eigen kinderen zijn niet aan mij besteed, als gevolg daarvan, zit ik ook niet te wachten op het vervolg op de cliffhanger in deel 2. Juist of niet juist, voor mij is Napoleon de derde broer en daarmee is de kous af.
Na de introductie van de tweeling, later nota bene een drieling die in het geheim geboren werden haakte ik compleet af.