Wordt je aangerand? Praat er niet over... en doe ook geen aangifte

De cover is misleidend en afgaande op de inhoud hoort die bij het vorige deel, Annejet #1. Het poppen-theater en dus ook de arm vol poppen waar Annejet mee afgebeeld staat komen in dit boek niet voor.
Het verhaal gaat over een aantal nogal losgeslagen jongeren die vooral met zichzelf bezig zijn, een grote bek aan volwassenen geven en vooral liegen en bedriegen om er zelf beter van te worden of om de gevolgen van hun akties te ontlopen. Wel levensecht is dat ze heel de tijd vooral aan seks denken.
En uiteraard verliefd zijn op degene die hen niet wil hebben en minachting voelen wie op hen verliefd is.
Iedereen maakt ruzie met iedereen, ouders hebben geen tijd voor hun kinderen, een vader praat iedereen goed maar gelooft zijn eigen dochter niet...
De schrijfster raakt even het probleem van stotteren aan maar stapt daar al gauw overheen, en op het einde wordt er een dosis woke overheen gegooid - Turkse Tahia en haar ouders willen geen Nederlands leren dus moeten Nederlanders de ondertitels maar voor hen vertalen.
Het ergste is dat er wordt ingegaan op een poging tot verkrachting en dat de meisjes dit verzwijgen en de schrijfster dit goedpraat, zelfs verdedigt. Want anders zouden de verkrachters misschien nog wat ergers doen... Terwijl geweten is dat dit gedrag hen enkel aanmoedigt en eigenlijk de toestemming geeft om verder te gaan.
Echt niet aan te raden.