Durbridge is een tegenwoordig onderbelicht talent dat verdiend om geherwaardeerd te worden.

Pas tijdens het lezen werd duidelijk waar die vreemde figuur op de cover voor staat: een koperen kandelaar. Verder moet dit boek het vooral van de naam van de schrijver hebben om op te vallen.
Nochtans is het geen van de beroemde Paul Vlaanderen verhalen, maar toch is de schrijfstijl duidelijk dezelfde.
Geschreven vanuit het ik-perspektief van dokter Howard Latimer, een psychiater met praktijk in Harley Street. Nadat het lijk van een vermoord meisje in zijn appartement wordt gevonden stapelen de bewijzen zich op die aantonen dat hij de moordenaar is. Elke stap die hij zet om zijn onschuld te bewijzen brengt hem nog verder in moeilijkheden. Toch is dit geen triest verhaal. Het is altijd met een humoristische ondertoon veteld.
Nog enkele spelers leggen het loodje (ook vermoord) zodat uiteindelijk de groep "verdachten" redelijk beperkt blijft. Durbridge zet ze 1 voor 1 in de schijnwerpers en geeft daarbij duidelijkheid over hun echte rol en waar ze in het geheel passen en sluit tegelijk uit dat dat personage de grote man achter de schermen zou zijn.
Een erg flegmatieke speurder van Scotland Yard houdt de touwtjes in handen. Wanneer dokter Latimer uiteindelijk beslist om volledige openheid van zaken te geven plus zijn volledige medewerking, dan sluit het net zich steeds nauwer rond de geheimzinnige man op de achtergrond.
De ontknoping biedt geen grote verrassing maar gaat gepaard met een achtervolging, schietpartijen en de "wraak" van de dokter voor een eerder ontvangen klap op zijn achterhoofd.
Wie van de Paul Vlaanderen verhalen houdt zal ook van dit boek genieten.