Journaliste Tara gaat achter kinderhandelaars aan - terwijl ze afkickt van de drank!

Ondanks dat het een relatief dun boek is van 260 bladzijden zit het tjokvol. Dat betekent eigenlijk twee delen met een deels overlappende verhaallijn. En dan een wisseling van locatie van Nederland (erg kort) naar Wales en dan Zuid-Afrika om uiteindelijk in omgekeerde richting terug te reizen.
Het zit stevig (zoals in "alle details kloppen") in mekaar en de schrijfster houdt de lezer aan de hand om te zorgen dat alle sprongen in het verhaal moeiteloos te verwerken en te volgen zijn.
Nathalie Pagie combineert 2 thema's die toch wel erg gevoelig liggen met mekaar: afkicken in een kliniek en al wat daar komt bij kijken (dit is erg realistisch en geen horror-insteek) en (internationale) kinderhandel en -misbruik. Ook hier laat ze de horror links liggen en blijft binnen de lijntjes van een spannende thriller, hoewel bijwijlen gewelddadig, maar zelfs met regelmatig een dosis humor. Dat maakt het ondanks het zware thema toch makkelijk te verteren.
Het boek is perfect op zichzelf leesbaar maar maakt toch deel uit van een lopende reeks met Tara en Diego in de hoofdrollen. Maar voorkennis is niet vereist en een occasionele verwijzing naar iets uit het verleden is geen spoiler voor wie later een vorig deel uit de reeks wil lezen.
De opbouw van het verhaal is gericht op de belevenissen van Tara. Het begint wanneer ze compleet de pedalen kwijt is door een alcoholverslaving (niet haar eerste!) en ze volop bezig is om zichzelf compleet in de vernieling te rijden. Heel realistisch is dat ze een zetje in de rug krijgt om professionele hulp te zoeken (haast gedwongen wordt). Die hulp wordt een tijdelijke verhuis naar een afkickkliniek in Wales.
Dit wordt allemaal heel erg realistisch gebracht, zonder melodramatisch te doen, en met toch nog een vleugje humor.
In Wales krijgen we een gedetailleerde beschrijving van wat een detox met het menselijk lichaam en ook geestelijk met een persoon doet. Heel informatief, niet echt leuk, maar je leeft automatisch mee met Tara.
Op het einde van het boek krijgen we dan de afsluiting van deze verhaallijn waar de losse eindjes opgepakt en stuk voor stuk een status en zicht op de toekomst krijgen.
Tijdens het verblijf in Wales verandert de schrijfster de verhaallijn naar een onderzoek, eerst eigenlijk meer (ongezonde) nieuwsgierigheid en zelfs twijfel of ze niet hallucineert, maar allengs krijgt Tara zicht op een scoop in verband met kinderhandel. Als de kinderen van Diego ontvoerd worden komt alles in een stroomversnelling, volgt Tara het spoor naar Kaapstad in Zuid-Afrika en krijgen we verder een harde, gewelddadige maar vooral heel spannende thriller.
Genelva denkt in een flashback terug aan haar jeugd, verder loopt het verhaal volkomen chronologisch.
Er is een deel 1 en ongeveer halfweg begint deel 2, wat expliciet vermeld wordt. Verder zijn het nogal korte hoofdstukjes waarbij je soms even een zinnetje moet lezen om de perspektiefwisselingen te volgen.

De combinatie van deze twee thema's is wel uniek te noemen. Beide bestaan en zijn heel realistisch gebracht, duidelijk gebaseerd op erg gedetailleerde feitenkennis.
Dat de protagonist met een alcoholverslaving te maken krijgt en voordat ze ontwend is al achter een internationale kinderhandel aangaat is ook origineel.
Er gebeurt veel en het gaat snel, heel snel. Er is de grote plotwending waarbij de focus verlegd wordt van het afkicken naar een zaak van kinderhandel. In eerste instantie loopt Tara in Zuid-Afrika telkens vast als ze het spoor tracht te volgen.
Ook het reilen en zeilen, met historische context, is trouwens goed in beeld gebracht met respect voor de feiten.
Maar algemeen, al vanaf Wales, lijkt het wel of telkens de zaak ten einde loopt, de criminelen een soort estafette spelen en het stokje van bendeleider aan mekaar doorgeven. Daardoor zien we een reeks hoogtepuntjes met telkens een min of meer onverwachte wending waarbij Tara (en later ook Diego) een nieuw spoor moet volgen.

Vooral Tara wordt diep ontleed. Dat past natuurlijk mooi in het plaatje van therapie in de afkickkliniek. En eerder waarbij ze zich laat gaan en zowel geestelijk als lichamelijk ten onder dreigt te gaan aan haar alcoholverslaving. Ik vermoed dat de schrijfster hier ook de nodige duiding heeft bij gekregen van iemand die daar professioneel mee bezig. Ik hoop althans dat ze zelf geen ervaringsdeskundige is.
Diego kom hier op de tweede plaats, wordt ook wel in detail geduid. Toch komt zijn reactie soms wat overdreven of gekunsteld over. Alhoewel je dat toch moet bekijken tegen de achtergrond van je kind dat ontvoerd wordt. Ik vermoed dat er wel meer mensen dan ontoerekeningsvatbaar worden, en wie ben ik om die te be- of veroordelen?
Bij de 'slechten' heb je eerst Nicholas die gedetailleerd in beeld komt en die later in het boek door Genelva vervangen wordt qua belangrijkste slechterik.
Enkele andere personen spelen een belangrijke rol, waarbij de kinderen letterlijk een "lijdend voorwerp" zijn en in het verhaal eerder dienen om het erge aan kinderhandel te benadrukken.
Yvonne, Benno, John en Levin blijven functioneel in karakter voor hun specifieke rol. Belangrijk voor het verhaal maar ze zijn geen hoofdpersonen en komen dan ook minder uit de verf. Bij de criminelen zijn dat meerdere personen die allemaal nogal slecht terechtkomen (met goedkeuring van de lezers, vermoedelijk). Ze worden allemaal voldoende gedetailleerd om ze geloofwaardig te houden en de schrijfster zorgt zorgvuldig dat er een duidelijke scheidingslijn is tussen de goeien en de slechten (een beetje ouderwets maar wel prettig voor de lezer die wil genieten van een spannend boek en niet te veel wil nadenken over een mix van goed en kwaad).

Tara wordt erg diep ontleed, open en eerlijk over haar verslaving, haar eerste periode als alcoholiste, hoe ze terugviel en hoe ze, na een stevige schop onder de kont, in Wales stilaan haar leven terug op de rails krijgt. Dit zou zo als praktijkvoorbeeld bij een medisch-psychologisch handboek over alcoholverslaving en de behandeling ervan kunnen staan.
Nicholas heeft louche kantjes, iets te veel gladjanus, en zal dan langzaam door de mand vallen als een gewetenloze crimineel.
Diego evolueert niet echt en ik vermoed dat zijn diepere pscyhologie al eerder in een vorig boek uit de reeks in de verf werd gezet.
Bij Genelva, "mevrouw Griezel" voor de kinderen, gebruikt Nathalie Pagie een andere taktiek. In een flashback wordt haar achtergrond geschetst en daarbij wordt aannemelijk gemaakt hoe ze zo hard geworden is als ze blijkt te zijn. En daarbij moet je absoluut het meesterschap van de schrijfster bewonderen, waant hoewel je dan wel een zeker begrip voor haar kan opbrengen ga je als lezer haar toch op geen enkele manier sympathiek vinden. Pagie heeft hier ook groot oog voor detail. Als kind werd het haar van Genelva in brand gestoken (trouwens nogmaals heel realistisch weergeven) en later in het ziekenhuis krijgt zij zelf een harde schok. Haar pruik, die haar een zeker allure van ongenaakbare, harde tante gaf, is weg en ze zit daar met een kale schedel met zware littekens van brandwonden.

De locaties die gebruikt worden ondersteunen het verhaal perfect. Misschien niet omdat een andere plaats niet zou kunnen gebruikt worden, maar bijvoorbeeld Zuid-Afrika met zijn criminaliteit, moordstatistieken en corruptie vervang je niet zomaar als decor. Een afgelegen plaats waar toch een dure afkickkliniek kan gelegen zijn ligt ook niet zo voor de hand. Hoewel de feiten, alcoholverslaving en afkicken maar ook kinderhandel en mishandeling van alle tijden zijn (jammer genoeg) zijn de details uit het boek toch wel verbonden met onze eigen tijd. Journalisten werken bij een krant, schrijven artikels met moderne middelen en zijn uiteraard mee met alle technische nieuwigheden.
De opsporingstechnieken van de politiediensten komen minder duidelijk uit de verf, maar het overmaken van geld in een internationale context, interpol die een onderzoek gaat instellen in een land dat bij de organisatie is aangesloten, politiek en corruptie, geld en criminaliteit kan enkel nu bestaan. Het wereldwijde netwerk van politiediensten en de snelheid waarmee alles plaatsvindt kan gewoon niet in het verleden gesitueerd worden.

Er lopen twee vormen van spanning doorheen het hele boek. Enerzijds de alcoholverslaving van Tara (en bij uitbreiding die van haar collega-patiënten) die de vraag oproept of ze zich voldoende kan herpakken om opnieuw als journaliste bij haar krant te beginnen.
En anderzijds natuurlijk het ontdekken en ontrafelen van de kinderhandel wat dan resulteert in een race tegen de tijd in de zoektocht naar de verdwenen kinderen, wat meerdere keren met levensgevaar (en ook enkele doden) zal gepaard gaan.
Een kleine romantische spanningslijn bestaat ook op de achtergrond waar we op het einde uitsluitsel krijgen hoe de relatie tussen Tara en Diego nu verder moet.
Dus een stukje romantische spanning doorheen het hele boek, een persoonlijke spanningslijn die vooral bij het begin sterk speelt, een stevige opdoffer krijgt als Tara zich laat gaan aan de goedkope drank tijdens haar gevangenschap, en een, voorlopig?, positieve afsluiter.
Maar de hoofdbrok van de spanning, het echte thriller-element is natuurlijk gereserveerd voor de speurtocht, de confrontaties met de criminelen en de ontknoping die telkens een nieuwe fase ingaat.

Dit is geen debuutroman, dat merk je. De gedetailleerde kennis van wat beschreven wordt, alcoholisme, Zuid-Afrika, komt erg professioneel en gedreven over. Het - correcte - gebruik van enkele uitdrukkingen en woorden uit het lokale dialect, zowel in Wales als Zuid-Afrika, draagt bij tot de authenticiteit. De korte hoofdstukjes forceren een hogere snelheid bij het lezen dan wat de lezer misschien zelf verkiest. Maar het past perfect bij het tempo van het verhaal en de gejaagdheid van de personages. De schrijfster gebruikt de taal niet als een kunstvorm op zich, de taal moet het verhaal dragen, zo beknopt en rechttoe- rechtaan als mogelijk. Dat lukt haar meer dan behoorlijk.

In eerte instantie was het een beetje confronterend omdat ik net op dit moment een vriend begeleid (een beetje zoals Benno) bij het afkicken van alcohol, pillen en drugs.
Daarmee kan ik dus wel met zekerheid de klasse van de betreffende informatie waar Nathalie Page ons deel van maakt beoordelen.
Algemeen heb ik erg genoten van een boek met een zwaar thema dat toch gebouwd is op hoop en een positief gevoel.
Dit nodigt uit om de andere boeken van de schrijfster, waarvan een lading achteraan het boek aangeprezen worden, ter hand te nemen.

Normaal hou ik echt niet van alles wat kinderen pijn doet maar Nathalie Page heeft op dat gebied mijn gevoelens erg ontzien. Ze suggereert maar gaat niet in op de gruwelijke details.
Het alcoholisme, het afkicken en zich terug opwerken naar een aanvaardbare sociale positie raakt een persoonlijke noot.
De beschrijving van Zuid-Afrika herinnert me eraan om er toch maar niet op vakantie te gaan.
DIt blijft hangen.