Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

...een krachtig en onvergetelijk beeld (geschetst) van verlies en eenzaamheid maar ook van liefde....

Verbeelding 10 januari 2021
Het kleine meisje van meneer Linh is een kort (144 pagina’s) en eenvoudig verhaal over een oude man dat zijn door oorlog geteisterd land noodgedwongen verlaat om te proberen elders een nieuw bestaan op te bouwen. Als je de hedendaagse termen zou gebruiken, zou je spreken over een asielzoeker die in de huidige westerse samenleving zijn plaats probeert te vinden. Maar als je dat doet, dan doe je mijns inziens het verhaal schromelijk te kort.

Dit verhaal gaat over een oude man van wie de basis van het leven is weggeslagen.

“De oude man heet meneer Linh. Hij is de enige die weet dat hij zo heet, want iedereen die het wist is om hem heen gestorven.” (p. 7)

Deze man klampt zich met zijn laatste krachten en verbeelding vast aan het leven want uit liefde voor zijn kleindochter gaat hij naar een vreemd en ver leven om daar een nieuw bestaan voor haar op te bouwen. Hij is daarvoor bereid zijn eigen vertrouwde leven op te geven maar het afscheid van zjjn vaderland valt hem zwaar:

“De reis duurt lang. Dagen en dagen. En al die tijd brengt de oude man op het achterschip door, met zijn blik op het witte kielzog dat ver weg de hemel raakt, en zoekt hij de verte af naar de verwoeste kusten van zijn land.” (p. 7)

Hij brengt dit offer voor zijn kleindochter maar het is zijn kleindochter op haar beurt die hem verbindt met zijn vaderland zodra hij naar haar kijkt:

“Hij ziet landschappen, zonovergoten ochtenden, de trage, vredige tred van de buffels door de rijstvelden, de wijkende schaduw van de grote banianbomen aan de rand van zijn dorp en de blauwe nevel die tegen de avond uit de bergen afdaalt, als een sjaal die zachtjes over een paar schouders glijdt.” (p. 8)

Hoe sterk contrasteert zijn oude vaderland, met al zijn vertrouwde geuren en kleuren en geluiden, met die van zijn nieuwe wereld:

“Niets lijkt op wat hij kent. (...) Er rijden auto’s langs die hij nog nooit heeft gezien, ontelbaar veel auto’,s in een vergankelijk, gereguleerd ballet. Op de trottoirs haasten de mannen en vrouwen zich voort alsof hun leven ervan afhangt. Niemand bedelt. Niemand draagt lompen. Niemand let op iemand. “ (p. 18)
“…. een kalme menigte waarin niemand schreeuwt of tegen een ander op borst en die voortglijdt als een dikke, knoestige zeeslang.”(p. 26)

Zijn moeizame tocht om een nieuw bestaan voor zijn kleindochter op te bouwen wordt verteld in een sobere stijl, korte zinnen en simpele woorden, maar in combinatie met de rake observaties en de prachtige beschrijvingen wordt een krachtig en onvergetelijk beeld geschetst van verlies en eenzaamheid maar ook van liefde.

“Aan al die dingen denkt de oude man. Terwijl hij op dat bankje zit dat in een periode van slechts twee dagen een bekend plekje is geworden, een stuk drijfhout waaraan hij zich vastklampt in een brede, kolkende, bizarre bergstroom. En met zijn lichaam verwarmt hij het laatste twijgje van de familieboom, dan nu is weggezonken in een slaap zonder angst, weemoed of verdriet, de slaap van een voldane zuigeling die blij is met de warmte en de lauwe zachtheid van een geliefde huid te voelen en de streling van een liefhebbende stem.” (p. 37)

Een toevallige ontmoeting met meneer Bard brengt een ommekeer in zijn leven. Waar eerst grauwheid en kilte was, brengt meneer Bard weer geuren en klanken in zijn leven en er ontstaat een onverwachte vriendschap tussen hen, ook al spreken zij elkaars taal niet. Hun beider eenzaamheid, het verlies van dierbaren, brengt hen dichter bij elkaar en roepen emoties op die zij niet altijd goed kunnen uiten. Maar hun lichaamstaal en empathie zorgen ervoor dat zij elkaar begrijpen.

“De oude man buigt drie keer naar meneer Bark, die, aangezien hij meneer Linh geen hand kan geven omdat die het meisje tegen zich aan drukt, zijn hand stevig en met warmte op de schouder van de oude man legt. Meneer Linh glimlacht. Dit is precies wat hij wilde.”(p. 44)

Wanneer hun dagelijkse ontmoetingen opeens en onbedoeld wegvalt, zorgt hun gevoel van verbondenheid ervoor dat zij ieder op hun eigen manier naar elkaar op zoek gaan. Hun weerzien zorgt voor de in tweeërlei opzicht dramatische ontknoping van het boek.

Dit kleine verhaal stipt grote thema’s als verlies, verdriet en eenzaamheid aan maar toont ook dat empathie, oprecht medeleven en menselijke omgang alle cultuur- en taalbarrières kan overwinnen en voor verbondenheid kan zorgen.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Verbeelding