Tweede trilogie is toch iets minder....

De eerste trilogie van Zeven Wateren vond ik fantastisch en de daaropvolgende trilogie heeft dat helaas niet kunnen evenaren.

Erfgenaam van Zeven Wateren vind ik nog wel goed. Het heeft de kwaliteiten zoals ik had beschreven in mijn recensie van “Kind van de Profetie” maar het heeft net niet de vaart en diepgang van Dochter van het Woud en Zoon van de Schaduwen. Daarom een 4 sterren waardering.

Ook in “Ziener van Zeven Wateren “ zijn die kwaliteiten terug te vinden maar Marillier gaat naar mijn mening de mist in wanneer Sibeal en Felix hun gevoelens voor elkaar verwoorden en tonen. De manier waarop dat weergegeven is, zou niet misstaan in een boek uit de Bouquet-reeks. En helaas gebeurt dat meer dan eens in de laatste hoofdstukken. Het is mij een raadsel hoe deze passages in het boek terecht zijn komen en bij lezing van een proefexemplaar niet door Marillier of de redacteur zijn verwijderd. Uit de eerdere boeken van de Zeven Wateren serie blijkt dat Marillier prachtig en poëtisch kan schrijven maar daar is aan het eind van dit boek niets van terug te vinden. De laatste hoofdstukken vallen sowieso uit de toon. Het is net alsof Marillier moeite had haar deadline te halen en tegen het eind alle losse eindjes nog snel even aan elkaar moest knopen. Het voelt aan alsof het afgeraffeld is: geen mooie afronding van de langzaam opgebouwde spanning en geen raffinement. Jammer. Vandaar mijn notering van 3 sterren.

En “Vlam van Zeven Wateren” heeft gelukkig weer die kwaliteiten die ik in de eerste trilogie van Zeven Wateren zo waardeerde. Ik heb dit boek dan ook in één dag uitgelezen. Een 4 sterren waardering.