Julie Kagawa weet de spanning wel vast te houden !

Ik heb wel eerder verhalen in een oosterse setting gelezen ( de graphic novel "Just so happens" van Fumio Obata en de "Rechter Tie"- verhalen van Robert van Gulik) maar ik moest toch wel even wennen aan de (hoeveelheid) Japanse namen en woorden in dit boek. De woordenlijst achter in het boek vond ik een goed hulpmiddel. In het begin was ik af en toe ook even kwijt wie nou wie was want je kunt aan de namen niet herkennen of het om een meisje/vrouw of jongen/man gaat. En omdat er ook nog eens vanuit de ik-figuur werd geschreven, moest ik aan het begin van de hoofdstukken even goed opletten of er vanuit het perspectief van Yumeko of Tatsumi werd verteld. Maar zodra ik door had hoe dat werkte, kwam ik snel in het verhaal.
Dit boek bestaat uit 3 delen en ik vind het prettig dat deel 1 is benut om voornamelijk de achtergrond en het leven van Yumeko en Tatsumi afzonderlijk te beschrijven. Het schetst ook meteen een beeld van de Japanse samenleving met hun complexe sociale gebruiken en rituelen én hun mythes en legendes. Dat alles vormt een goede aanloop naar de reis die Yumeko en Tatsami samen, tegen wil en dank, ondernemen en naar de avonturen die hen te wachten staan.
In deel 2 van het boek zijn Yumeko en Tatsumi op reis naar de hoofdstad Kin Heigen Toshi, op zoek naar meester Jiro omdat hij degene is die hen kan vertellen waar de geheimzinnige, en voor bijna iedereen onbekende, locatie is van de Tempel van de Stalen Veer. In dit deel wordt getoond hoe de beide hoofdpersonages op hun eigen manier reageren op de buitenwereld, én – nog belangrijker – op elkaar.
De houding van Tatsumi naar anderen (mensen, demonen en wezens) past bij zijn rol als demonendoder: kil, afstandelijk en bijna ontdaan van elke emotie. Alhoewel ik de aanvankelijke herhalingen van zijn mantra: “Ik ben niets. Ik ben een wapen in de handen van de Kage.” wel een beetje teveel van het goede vond. Ik was blij dat die mantra gedurende de reis minder vaak werd herhaald. Yumeko is verfrissend als jong meisje dat naïef en nieuwsgierig de wereld verkent. Zij wordt voor mijn gevoel soms wel een beetje té naïef voorgesteld, zij gelooft letterlijk wat bijv. Okama aan haar zegt en zou geen benul hebben van wat sarcasme inhoudt. Dat vind ik een beetje ongeloofwaardig, gelet op haar veelvuldige aanvaringen met een paar van de priesters in de Tempel van de Fluisterwind. Ik kan me niet voorstellen dat deze priesters nooit een spottende of sarcastische opmerking hebben gemaakt over haar, naar het schijnt, talloze kwajongensstreken. Maar het optimistische karakter en het inlevingsvermogen van Yumeko vormt een effectief contrast met de houding van Tatsumi en dat geeft het contact tussen hen meer extra spanning.
De introductie van het personage Okama, de ronin, vind ik een goede vondst: hij zorgt voor de nodige humor in het verhaal en maakt het allemaal nog even iets leuker en interessanter.
En natuurlijk de vreemde schepsels die zij tijdens hun reis ontmoeten. Er worden talloze natuurlijke en bovennatuurlijke monsters en demonen genoemd, maar de enkele monsters of demonen die zij ook echt ontmoeten, zijn een leuke aanwinst voor het verhaal. Vooral de kodama hebben mijn hart gestolen: piepkleine, lichtgroene wezentjes, met ronde champignonhoedjes en oogjes als zwarte pitten. Als zij praten klinkt het ‘alsof er een blad over de grond dwarrelde.” Dat vind ik een prachtige beschrijving. De gedetailleerde wijze waarop Julie Kagawa de natuur, het feodale systeem en de verschillen in sociale klassen en clans beschrijft, geeft je het gevoel dat je erbij bent. Vooral in deel 3 wanneer het gezelschap aankomt in de hoofdstad Kin Heigen Toshi en een feest in het Paleis van de Zon kan bijwonen. Het belang van de klederdracht en de sociale regels dat de omgang in het keizerlijk hof dicteert, is verhelderend en intrigerend.

Nadat zij meester Jiro, na een onverwachte ontwikkeling, eindelijk in persoon treffen, eindigt het verhaal met een plotwending dat ik niet had zien aankomen, niet op dat moment trouwens. Maar die plotwending wordt nóg interessanter door de belofte van meester Jiro dat hij één en ander zal onthullen over het zwaard Kamigoroshi, de Schaduwclan en Vrouwe Hanshou, en het Gebed van de Draak.

Conclusie: ik vind het een boek waarin de gebeurtenissen overzichtelijk zijn getoond (er doet zich een probleem voor en het betreffende probleem wordt snel, binnen één of een paar hoofdstukken, opgelost), waarvan de oplossingen af en toe wat al te gemakkelijk worden gevonden, en de gebezigde taal over het algemeen eenvoudig maar toch to-the-point is. Dat alles maakt het voor mij een echte YA-boek maar dat gezegd hebbende, vind ik dat juist dat taalgebruik en de overzichtelijkheid van de gebeurtenissen ervoor zorgt dat het verhaal zo heerlijk vlot leest. Maar ook vanwege de prettige balans tussen de rustige momenten en de actiescènes en de gestage toevoeging van interessante mede-reizigers en nieuwe verhaalelementen.
Julie Kagawa weet de spanning wel vast te houden !