..zo beeldend en gedetailleerd dat je helemaal opgaat in het verhaal...

Laat ik beginnen met te zeggen dat de keltische mythologische verhalen en legenden en hun manier van leven mij altijd buitengewoon gefascineerd hebben. Toen ik begon met het eerste boek van de Zeven Water Trilogie voelde ik me meteen thuis in de wereld die door Marillier zo prachtig wordt beschreven. Zij weet als geen ander de verbondenheid van de bewoners van Zeven Wateren met de natuur zo invoelbaar te maken. Zij beschrijft hun omgang met de Andere Wereld en hun zeden en gewoontes zo beeldend en gedetailleerd dat je helemaal opgaat in het verhaal. En haar personages zijn zo goed uitgewerkt dat zij voor je ogen tot leven komen en met hen meevoelt in gelukkige en minder gelukkige omstandigheden. Haar oog voor detail en opbouw van spanning tref je niet alleen aan in Dochter van het Woud maar gelukkig ook in de daaropvolgende twee boeken "Zoon van de Schaduwen" en "Kind van de Profetie". Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik deze boeken in één ruk heb uitgelezen.

In "Dochter van het Woud" werd ik het meest getroffen door de hechte band van Sorcha en haar zes broers en hun onvoorwaardelijke liefde en loyaliteit voor elkaar.
In de "Zoon van de Schaduwen" staat één van de dochters van Sorcha centraal, namelijk Liadan, net als haar moeder een sterke, vastberaden jonge vrouw. Maar in dit boek wordt meer de duistere kant van de mens belicht, zoals bijv. van Eamonn. Maar het meest intrigerende vond ik wel Bran en zijn bende van de Beschilderde Mannen.

In" Kind van de Profetie" staat Fainne centraal, het nichtje van Sorcha. En hoewel ook dit boek net zo vlot en meeslepend is geschreven als de eerdere 2 boeken van de trilogie, kon dit boek mij iets minder bekoren. Allereerst omdat ik Fainne niet zo’n sterk karakter vind in vergelijking tot Sorcha en Liadan. Fainne weet bijv. dat zij op een bepaalde manier weerstand kan bieden aan haar grootmoeder Oonagh maar doet dat desondanks niét of heel dubbelzinnig. De reden dat zij haar grootmoeder Oonagh gehoorzaamt, is dat zij haar vader wil beschermen. En dan kom ik dus op het volgende punt: ongeloofwaardigheden in het verhaal. Haar vader, de enige belangrijke persoon in haar leven die haar elke dag urenlang heeft getraind, levert haar zomaar, zonder enige vorm van afscheid, over aan haar grootmoeder om daarna een jaar lang geen enkel contact met haar op te nemen? En dat terwijl zijn dochter zo belangrijk voor hem zou zijn en hij in het verleden nauwelijks contact met haar grootmoeder heeft gehad vanwege haar kwaadaardigheid? Hij legt het leven van zijn jonge naiëve dochter in handen van zo’n vrouw? En dan het amulet dat Fainne moet dragen van haar grootmoeder, het amulet dat zo’n schadelijke uitwerking op haar heeft. Haar familieleden weten van de kwalijke gevolgen van die amulet maar doen er zelf niets aan, helemaal niets! Zij laten het over aan het toeval en aan Darragh om die amulet in een onbewaakt ogenblik van Fainne’s nek te verwijderen, ondanks het gevaar van oorlog, vele slachtoffers en de overwinning van het kwaad? Zeer ongeloofwaardig. Ondanks deze tekortkoming, grote tekortkoming want het doet wel af aan het verhaal vind ik, geef ik na lang twijfelen tóch vanwege de overige -eerdergenoemde- buitengewone kwaliteiten 4 sterren als notering, en geen 5 zoals bij de eerste twee boeken van deze trilogie.