Vooral het eerste deel van het boek is prachtig.

Het leven van Theo Decker verandert ingrijpend nadat zijn moeder bij een bomexplosie in het museum is omgekomen. Er volgt een periode van vele jaren waarin hij zich alleen en ontheemd voelt; slechts bij een enkel persoon voelt hij zich veilig en geborgen. Deze fase in Theo Deckers leven wordt gedetailleerd en in prachtige bewoordingen beschreven. Net als de personen die hij vanaf dat tragisch moment ontmoet. Het wordt langzamerhand duidelijk welke invloed de individuele personen hebben gehad op zijn leven. Een mooi boek, vooral het eerste deel van het boek, vanwege de stijl, de poëtische bewoordingen, de rake beschrijvingen van de verschillende personen. Het tweede deel is niet alleen te uitvoerig maar bepaalde passages zijn mijns inziens zelfs overbodig. En het laatste hoofdstuk lijkt zelfs te dienen als conclusie van al het voorafgaande. Waarom dient dit aan de lezer zo expliciet te worden verteld? Volstrekt onnodig, en al helemaal nu het uit de mond van Boris moet komen. Het lijkt mij dat Donna Tártt hem die woorden in de mond heeft gelegd want de wijze waarop Boris dat formuleert past niet bij zijn personage. Jammer dat Donna Tartt de compactheid van het eerste deel in het tweede deel heeft laten varen.