Ieder zijn smaak.....

Je kunt zeggen dat dit verhaal een fabel is, of een gedicht – in vrije vorm, of in algemene zin een verslag over het verdriet van de echtgenoot en van de zonen na het overlijden van hun vrouw c.q. moeder. Het is in ieder geval een bijzondere vorm van vertelling, eentje die mij tot dusver onbekend was. Dit verhaal toont hoe de vader en de zonen op hun eigen wijze omgaan met het verdriet en het gemis van hun vrouw/moeder. Dat wordt bij vlagen treffend omschreven en er staan ook mooie, poëtische, passages in. Maar ik kan niet zeggen dat deze vorm mij aanspreekt. Het verhaal zou mij meer hebben geraakt, vermoed ik, als het ‘gewoon’ een novelle was geweest of een fabel. Maar ieder zijn smaak, natuurlijk.
Maar dat gezegd hebbende, wil ik één passage citeren dat mij heeft ontroerd.

“…en de as vloog de lucht in, als een wolk, met de ongrijpbaarheid van een wolk, fysiek vluchtig en visueel onbeschrijfelijk, een spikkelige wirwar van verkoolde vogeltjes tegen de grijze lucht, de grijze zee, de witte zon, en weg. En de jongens waren achter me, een vloedgolf van gelach en geschreeuw, ze omknelden mijn benen, struikelden en grepen zich vast, sprongen, tolden in het rond, vielen, gierden en schaterden en schreeuwden
IK HOU VAN JE IK HOU VAN JE IK HOU VAN JE IK HOU VAN JE IK HOU VAN JE
En hun roep was het leven en het lied van hun moeder. Onvoltooid. Schitterend. Alles.”