Een achtbaan aan emoties

Feyi is kunstenares en heeft sinds de dood van haar man last van het impostersyndroom en overlevingsschuld. Leven vindt ze moeilijk en haar kunst is een manier om alle pijn en verdriet van de dood van haar man te beheersen. Ik vind oprecht dat de schrijfster de kunst in de boeken goed heeft bedacht en top heeft beschreven. Ook het proces van een bepaald kunstwerk kreeg wat meer aandacht en ik vond het echt heel slim in elkaar zitten. Ik kon me de kunstwerken en de emoties die het opriep goed inbeelden. Ook de gerechten die beschreven werden deden me watertanden!

Ik vond het heerlijk om de directheid van de Feyi te zien en haar lesbische, beste vriendin was net zo. Ze scholden veel, heb ik niet zo'n probleem mee, maar ik kan me voorstellen dat dat mensen niet aanspreekt.

Dit boek voelde als een achtbaan. De emoties in het hele boek zijn goed voelbaar, zo spatte ongemak en (seksuele)spanning van de bladzijdes af. Je weet dat er een ongeluk gaat gebeuren, maar je kan niet wegkijken.

Een boek over levensverterende rouw, jezelf weer vinden, over opnieuw te leren leven en opnieuw te leren liefhebben na het verliezen van de liefde van je leven (met een beetje spice en vooral veel grof taalgebruik). De strijd, de schuldgevoelens, de verlangens en de angst spatten van de pagina's af, maar ondanks het zware thema voelde het boek niet zwaar.