Mooi verhaal over rouw, depressie, alleenstaand ouderschap en hoop

Mijn eerste kennismaking met Viriginie Grimaldi was tijdens het lezen van Onder de sterren. Dit boek vond ik geweldig en ik dacht meteen ik wil meer! Groter dan de hemel voelde voor mij heel anders dan Onder de sterren en daar moest ik in het begin echt een beetje aan wennen, desondanks is het wel een mooi verhaal.

In dit boek volg je de twee hoofdsperonages, Ella en Vincent, op hun bezoeken aan de psychiater. Veel hoofdstukken lees je dus monologen (in ik-vorm) van een van de hoofdpersonages aan de psychiater, die eigenlijk nagenoeg nooit iets zegt. Tussen de hoofdstukken door volgen we de karakters (in derde vorm) ook een beetje buiten hun bezoeken om en ontdekken we hoe hun paden elkaar af en toe kruisen.

Doordat de personages zichzelf zo open geven bij de psych, krijg je sneller dan normaal veel informatie over het personage. Je krijgt een inkijkje in hun gedachtes, hun struggles en ontdekt wie ze zijn en zie je ze uiteindelijk stappen maken. De problemen die worden besproken zijn alledaags, maar wel belangrijk. Zo dealen de karakters oa met rouw, depressie en alleenstaand ouderschap.

Ik moest in het begin van het boek een beetje wennen aan de monologen, maar ook aan de traagheid die het boek een beetje in zich heeft. Vooral omdat je in het begin veel monologen hebt en de karakters nog aan het leren kennen bent. Ik miste ook wel een beetje het gevoel wat ik wel had bij onder de sterren. Toch groeide dit boek naar me toe naarmate ik verder las.

Wat me zo enorm aansprak was het realistische aspect van dit boek. Ik kan me voorstellen dat grote delen van dit boek iemands leven zou kunnen zijn en de schrijfster heeft heel goed omschreven hoe die karakters zich voelden. Maar ook de problemen die ze hebben, hoe de beiden karakters op hun eigen manier ermee om gaan, hoe de buitenwereld erop reageert en hoe ze op elkaar reageren. Dit boek heeft me laten lachen en een traantje weg laten pinken.

Bedankt Oceaan boeken voor het recensie exemplaar.