Vluchtgedrag en zelfbeklag in optima forma.

Ik moest wennen dat niet A maar het huis (of misschien huizen: het vorige huis, het huidige huis en het Egmondse huis) de hoofdpersonage in dit boek is, maar ja, de titel zegt het al. Geen schijn van kans dat hier een mensch van vleesch en bloed de fraaiste beschrijvingen in ontvangst mag nemen, laat staan wijlen de echtgenoot.

Schrijnend voorbeeld:
"Ook de kamer moet zich legen, bijkomen van al die jaren in dienst van dat grote zwarte apparaat dat de kamer vulde met stemmen en beelden, en het licht uit de tuin weghield."

Ik zeg schrijnend omdat de persoon (de overleden A) het voortdurend moet afleggen tegen een stapel bakstenen.
Arme Arend Jan zeg ik dan: Overleden en monddood je verbijtend dat je vrouw al haar frustraties omtrend jouw gedrag ten opzichte van haar meent te moeten opschrijven om tot een voldaan gemoedsrust te komen... en het ook nog uitgeeft.

Het Beladen Huis waarover het gaat lijkt mij best groot maar vrouwlief blijft maar rondhangen in de werkkamer van haar overleden A. Zich bedenkend hoe zij de kamer categorisch om zeep kan helpen. Daar heb ik geen goed woord voor over. Ik moet er zelf niet aan denken dat mijn vrouw mijn muziekverzameling uitwist, uitvlakt reeds binnen het jaar na mijn verscheiden. Je kunt daar respectvol afspraken over maken en je niet verstoppen achter herhaaldelijke gemeenplaatsen of je letterlijk verstoppen in je eigen knusse kamertje of in een huis ergens in Egmond. Vluchtgedrag en zelfbeklag in optima forma.
Het woord 'respectvol' komt niet één keer bij op tijdens het lezen.

Arend Jan Heerma van Voss verdient beter (ook beter dan een anonieme A in dit boek) ik kende hem (buiten zijn artikelen) vooral van zijn grappige rolletjes bij Koot en Bie, van CB had ik nog nooit gehoord tot deze ietwat verwerpelijk memoir.

(2 sterren, CB kan heus schrijven, daar zou ze iets mee moeten doen)