Mysterieus en ongrijpbaar

Hugo helpt vaak in de boekwinkel van zijn vader en op een avond mag hij helemaal alleen de boekwinkel afsluiten. Als hij zeker weet dat er niemand meer in de winkel is, gaat Hugo naar buiten en wil de deur op slot doen. Dan hoort hij een meisje zijn naam roepen. Het lijkt uit de winkel te komen, maar er was niemand meer in de winkel. Ook is er niemand meer op straat…

‘Soms lijkt het alsof ik niet op deze wereld ben. Alsof mijn gedachten ergens anders rondlopen, terwijl mijn lichaam zich schuilhoudt op één plek, stilletjes wachtend op iemand die het wakker maakt en me terugbrengt. Maar ik kan niet terug. Ik zit vast.’

Een onheilspellende cover waarbij de vraag rijst wat dit bos met een boekwinkel te maken heeft. En dan de zinnen hierboven, regels uit een eerste fragment van dit boek. Onderaan dat fragment staat een QR-code die je meeneemt in de muzikale wereld van Autumnville. Alles bij elkaar roept al een mysterieuze sfeer op en doet veel beloven.

Het verhaal begint met de begrafenis van de opa van Hugo. Zijn opa is meer dan veertig jaar de eigenaar van de boekwinkel geweest, nu zal de vader van Hugo de zaak verder voortzetten. De vader van Hugo is anders. Hoewel hij ook van boeken houdt maakt hij zich zorgen om de fantasie van Hugo. Tijdens de begrafenis dwalen de gedachten van Hugo af, iets wat in de komende tijd veel zal gebeuren. Ook dromen van vroeger komen terug, en ook ‘de Wolf’ is weer terug … en waar komt toch steeds die stem vandaan.

Autumnville verhaalt vanuit het perspectief van Hugo. Maar al gelijk vanaf het begin is er iets vreemds aan dit verhaal. Het is regelmatig lastig te bepalen wat nu echt is en wat niet, en speelt het zich af in een droom of toch niet. De vreemde gebeurtenissen zorgen er wel voor dat je als lezer voortdurend geïntrigeerd blijft en je blijft je afvragen waar het verhaal naartoe gaat. Het is inmiddels alweer vier jaar geleden dat de opa van Hugo overleed, maar nog steeds zijn er die dromen over de Wolf. Wat is de betekenis hiervan?

‘Ik lig helemaal onder de dekens, ik kan hem niet zien, maar ik voel dat hij naar me kijkt. De Wolf komt dichterbij en ik kan niets. Ik kan me niet bewegen, niet schreeuwen, ik kan helemaal niets. Het enige dat er is, is de Wolf.’

Dit boek is rondweg ongrijpbaar te noemen. Zelfs als de ontknoping daar is. Een onverwachte en schokkende ontknoping die laat afvragen of er nergens overheen gelezen is. Dat er iets gemist is in de tekst waardoor je dit niet ziet aankomen. Maar nader ingezien wel een verklaring geeft aan de regels uit het eerste fragment uit het boek. Autumnville is zo’n boek dat na het lezen een tijd moet bezinken, een boek dat zeker een indruk achterlaat. En de filmische schrijfstijl maakt de indruk alleen maar groter. Maar dit is ook een boek dat men nog een keer gaat lezen, al is het alleen maar om het ongrijpbare toch op de een of andere manier grijpbaar te maken.

Autumnville is ongrijpbaar, mysterieus en na die allerlaatste bladzijde ben je even stil…