Hou me vast zoals ik was

Auteur Gaby Rasters liet zich inspireren door het leven van haar ongeneeslijk zieke, inmiddels overleden, vriendin Margriet.
Onder het pseudoniem "Jasmijn" beschrijft zij de laatste vier jaren van Margriet over de wanhoop, angst, liefde en vriendschap die centraal staan in haar laatste levensfase.

De laatste levensfase van Jasmijn gaf inspiratie, levensvragen en verbinding onder de collega's en vriendinnen. Vanuit diverse perspectieven leef je je als lezer(es) in hoe iedereen op haar manier omgaat met verlies, rouw en ziekte.

"Don't hurry, don't worry, do your best and flush the rest. Heb jij die al bij je verzameling aparte toiletspreuken?'

Jasmijn staat volop in het leven. Haar werk is haar passie. Vriendschappen houden haar op de been. En een nieuwe liefde geeft haar levenslust, tevens angst om alles wat haar lief is te verliezen.

Jasmijn wijdt haar vermoeidheid en verminderde energie aan het feit dat ze zichzelf voorbij rent, omdat ze overal vol voor gaat. Keuzes maken zijn moeilijk als alles wat je doet zo leuk is.
Totdat ze een knobbeltje in haar borst voelt dat haar hele leven op haar kop zet. Angst voor ziekte en de dood doemen op. De draad weer oppakken na een heftig ziekteproces doet Jasmijn leven met de rem erop, omdat ze bang is om alles en iedereen te verliezen wat ze liefheeft.

'Hou haar vast, zoals ze was, mensen. Dat is alles wat ze vroeg. Dag, mijn liefste, mijn mooiste meisje, wat hou ik ongelofelijk veel van jou...'

Het boek uitlezen zonder tranen is een flinke uitdaging, omdat de personages zo dichtbij komen. Het verhaal zit vol puurheid en echtheid. Het wordt door Gaby zo geloofwaardig neergezet, dat je bijna zelf bang wordt om ziek te worden. Dat "Jasmijn" zo verbonden is aan de auteur is voelbaar door de bladzijden heen.