Indrukwekkend qua thematiek, personages, opbouw én schrijfstijl

De beesten is een enorm sterk boek, qua thematiek, personages, opbouw én schrijfstijl.

De beesten speelt zich in de jaren 90 (herkenbare details!) af in de Achterhoek en volgt een familie vol geheimen en ingewikkelde relaties. De personages zijn stuk voor stuk goed uitgewerkt, al kun je zeker niet voor iedereen sympathie opbrengen. Maar menselijk zijn ze in elk geval.

De hoofdstukken wisselen af tussen heden (waar we Isa volgen, die haar familie een soort van ontvlucht is en kunstgeschiedenis studeert), en het verleden (waar we de rest van haar familie kennen en wat zich daar allemaal heeft afgespeeld). De hoofdstukken in het heden hebben telkens de titel van de dag waarop het zich afspeelt, en worden in de derde persoon verteld. De hoofdstukken in het verleden hebben dan weer een sprekende titel, zoals ‘Het bloed van de zoon’ en ‘Vieze, vadsige fabels‘, en worden in de eerste persoon verteld, door een van de familieleden.

De beesten zitten overal, letterlijk (o.a. In de nertskwekerij), maar ook figuurlijk (in de hoofden van bepaalde personen). Beesten die vrijgelaten moeten worden, maar ook de mens die een beest kan zijn.

De schrijfstijl is wervelend, met lange zinnen met bijzinnen, veel adjectieven, en veel opsommingen. Het voelt soms als erover, en toch werkt het. Op momenten raast het echt vooruit,
Heerlijk ook hoe typische woorden en uitdrukkingen gebruikt worden, wat het echt iets extra’s geeft (ook als je het dialect niet kent/spreekt).

De opbouw en de plot zitten echt goed in elkaar, verrassend ook. Bovenal: meeslepend. Hoe meer het einde nadert, hoe moeilijker het wordt om het boek aan de kant te leggen.

Diep onder de indruk.

(gelezen voor de Hebban Debuutprijs 2023)