Tegenvallende roman met te weinig historische context en een middelmatige schrijfstijl

Wanneer de schrijfster Kristina McMorris een foto ontdekt waarop vier kinderen te koop staan, is dit voor haar de aanleiding om hier een boek over te schrijven. De foto zou in scène gezet kunnen zijn, en hierrond wilde de schrijfster het verhaal opbouwen: stel dat zo’n in scène gezette foto onbedoelde gevolgen heeft voor iedereen die erin betrokken is?

In het boek maakt de journalist Ellis een foto van twee kinderen die te koop worden aangeboden, en daarmee gaat de bal aan het rollen. Lily, een collega van Ellis, ontdekt deze foto, en wordt zo mee in het verhaal getrokken. Het boek is opgebouwd rond deze twee hoofdpersonages, en hun zoektocht naar de kinderen op de foto.

De ondertitel ‘Midden in de crisisjaren verkoopt een moeder haar twee kinderen’ wekt de verwachting was dat het om een historische roman zou gaan, waarbij je een beter beeld krijgt van Amerika in de jaren dertig, maar jammer genoeg is deze setting niet echt uitgewerkt. Je ziet natuurlijk wel verschillen met onze hedendaagse wereld, maar toch te weinig om te begrijpen wat er in die tijd allemaal leefde.

De hoofdpersonages zijn goed uitgewerkt, ze maken allebei een zekere ontwikkeling door, beginnen zichzelf en de wereld rond zich in vraag te stellen, op te treden tegen wat ze niet ok vinden, en leren op te komen voor zichzelf (vooral Lily). Toch konden ze me nooit echt raken, ik bleef te veel toeschouwer, ze trokken me niet echt mee hun verhaal in.

Dit heeft zeker ook te maken met de schrijfstijl, die niet echt bijzonder is, meer dertien-in-een dozijn, al leest het op zich wel vlot.
Er staan er bv veel zinnen in die me ergerden. Dit zou misschien eerder aan de vertaling dan aan de oorspronkelijke tekst kunnen liggen, maar er zijn zinnen die ik soms drie keer moest lezen om ze te snappen, en soms heel bizarre zinsconstructies. Dit gaf soms niet veel zin om door te lezen, ook al wil je op een gegeven moment wel weten hoe het met de kinderen afloopt.

De cover is trouwens veel te ‘mooi’ voor het verhaal, het geeft bijna de indruk dat een welgestelde moeder met haar kinderen op reis vertrekt. Hoe groot is het verschil met het verhaal… Ook zijn bepaalde gebeurtenissen niet echt realistisch, op korte tijd gebeurt er heel veel, en toeval speelt vooral naar het einde toe wel een erg belangrijke rol.

Het is een ‘aardige’ roman, maar historisch zou ik het niet echt noemen, en het heeft voor mij niet echt de verwachtingen ingelost. Een tussendoortje dat niet zal blijven hangen.