Een dapper memoir over verlies

Een paar jaar geleden las ik ‘Je kunt het maar één keer doen’, van Barbara van Beukering, waar ik van onder de indruk was, omdat ze een triest onderwerp zo helder wist te beschrijven, en omdat het boek je aan het nadenken zette.
Ik twijfelde dan ook niet toen de winactie voor haar meest recente boek op Hebban verscheen.

Barbara van Beukering schrijft heel vlot, en slaagt er ook hier weer in om zware onderwerpen redelijk ‘licht’ weer te geven. Ze moffelt niks weg, maar schrijft op zo’n manier dat het nooit zwaar overkomt, ook dankzij de humor die ze er vaak wel insteekt.

De rode draad is de alopecia die bij haar opduikt (vandaar de titel), de kale plek die door haar kapper ontdekt wordt, die steeds groter wordt, gevolgd door meerdere plekken. Hier hangt ze ook herinneringen uit haar jeugd en later aan op, over haar haar, en wat dat voor haar betekende.
Tegelijkertijd worstelen haar kinderen met zichzelf, hun partner, een ziekte, is een vriendin zwaar ziek, én komt corona opzetten. Dit alles komt ook uitgebreid aan bod, de korte hoofdstukken wisselen elkaar qua onderwerp af, en vooral in het begin vond ik dit soms wel wat verwarrend, en miste ik wat samenhang. De hoofdstukken lijken eerder columns, dan één doorlopend verhaal.

De cover vermeldt ‘memoir’, en dat is ook wat dit boek is, de persoonlijke neerslag van een zware periode uit het leven van de schrijfster, op meerdere vlakken.
Er zit iets té veel in, te veel draden, waar haar vorige boek over maar één onderwerp ging. Wat deze draden dan weer verbindt is verlies, in verschillende vormen, en hoe zij hiermee omgaat, of heeft leren omgaan.
Tegelijkertijd is het dapper dat ze haar verhaal over alopecia op papier heeft durven zetten, voor mensen met dezelfde aandoening zal dit ongetwijfeld heel herkenbaar zijn, en zou het (misschien/hopelijk) ook moed kunnen geven.