Ontroerend en grappig

Een elfjarige jongen verliest zijn moeder, en denkt dat zij door haar toedoen gestorven is. Doordat zijn vader niet met echt met spreekt, wordt dit niet uitgeklaard, en straft hij zichzelf, er steeds meer van overtuigd dat het allemaal zijn schuld is. Hij verstopt zich, in verschillende betekenissen van het woord.

Gelukkig kan hij terecht bij een brugwachter, aan wie hij niets hoeft uit te leggen, en aan wie hij geen verantwoording verschuldigd is. Bij hem kan hij even zichzelf zijn en hoeft hij aan niets anders te denken.

De pijn van Paul is heel mooi beschreven, je voelt hem worstelen. Je zou hem zo willen door elkaar schudden op de momenten dat hij bepaalde uitspraken of gebeurtenissen net op die manier interpreteert dat het past in het verhaal in zijn hoofd.

Bovendien is de sfeer van de jaren 60 heel goed neergezet: de opkomst van de televisie bv., wat indertijd een enorme impact gehad heeft. Maar eigenlijk maakt het niet zo veel uit in welke periode dit verhaal zich afspeelt, al is dat wel een leuke extra.

Een boek vol ontroerende en grappige momentjes, en een perfect einde.