Ongrijpbaar en verwarrend

Toen ik me voor dit boek kon inschrijven voor een leesclub, twijfelde ik niet lang, omdat ik erg benieuwd was naar dit boek, dat overal zo’n hoge ogen scoort.

Lente is geen gemakkelijk boek, geen boek dat je zomaar even uitleest. Er zit zo ongelofelijk veel in, en geen enkele zin staat er zomaar.
Dit is ook precies de reden de reden waarom ik het moeilijk vind om dit boek volledig op waarde te schatten: er zit te veel in over onderwerpen waarvan ik te weinig weet, en waardoor ik dus ook de verbanden dus niet zie.

In het eerste deel van het boek maken we kennis met Richard, die net zijn goede vriendin Paddy verloren heeft. Het tweede deel gaat over Brittany, die in een detentiecentrum werkt, en die door de elfjarige Florence op sleeptouw genomen wordt. Dit is mijn favoriete deel: Florence zorgt voor ietwat absurde situaties, waardoor ik vaak heb moeten glimlachen. De dialogen met haar vind ik echt bijzonder.
In het derde deel komen deze verhalen en de personages samen. Toch blijft het tegelijkertijd wat rommelig, en krijg je niet echt de antwoorden die je zocht.
Deze drie delen op zich lezen als het ware elk als een soort roman, hoewel de verhalen eerder symbolisch zijn.

Elk deel begint met enkele korte hoofdstukken en sluit er ook mee af. In het begin vond ik deze hoofdstukken vooral erg verwarrend, ik had geen idee waar ze precies voor stonden. Als dan later blijkt waar deze korte hoofdstukken vandaan komen en voor staan, vond ik dat weer geniaal. Het moment dat ik dat ontdekte was trouwens een van mijn lievelingsmomenten uit het boek.
Toch kan ik ook achteraf niet alle hoofdstukken even goed plaatsen in de rest van het boek. De hoofdstukjes verteld door de lente, of over een bepaalde maand lijken nog het meest te passen.

De zogenaamde ‘roman’-gedeeltes vind ik heel vlot geschreven, fijne gedachtensprongen die je altijd wel kunt volgen. De korte hoofdstukken zijn elk heel anders van stijl, maar passen telkens bij waar ze voor staan, knap gedaan. Mijn favoriete passages blijven de dialogen tussen Brit en Florence, die zijn soms echt spitsvondig, daar hou ik wel van. Ook het hoofdstukje over hoe websites en sociale media de mensen bespelen en willen binnenhalen is echt ongelofelijk goed verwoord!
In het begin moest ik wat wennen aan het ontbreken van de aanhalingstekens, maar het past bij het boek, en het is nooit verwarrend.

Er zitten veel verwijzingen in het boek die ik zonder de leesclub nooit ontdekt zou hebben, omdat ik bepaalde dingen gewoon niet weet, over de Britse geschiedenis. Dat ervaar ik persoonlijk wel als een gemis bij het lezen van dit boek. Ik vind het daarom dan ook geen boek om aan iedereen aan te raden.

Ik snap dat het boek knap in elkaar zit, dat het vol verwijzingen zit, en hier vang ik ook af en toe een glimp van op, maar voor mij was het iets te ongrijpbaar (zoals Florence dat ook is) en verwarrend. En waar de titel precies naar verwijst is me ook (nog) niet helemaal duidelijk.