Een vreemd boek

De ik-persoon (de schrijver?) is in Winterthur on de Club van Rome (en meer specifiek het Rapport ‘De grenzen aan de groei’) te bestuderen en komt op een van zijn wandelingen Antonín tegen die ergens in het bos woont. Hij komt hem regelmatig tegen en begint gaandeweg over zijn ontmoetingen met Antonin te schrijven ‘in een poging om iets vast te leggen van een leven dat anders slechts de lichtst mogelijke sporen zou achterlaten in dit bestaan.’
Antonin blijkt in het verleden een reis in Latijns-Amerika te hebben gemaakt, in het spoor van Humboldt. De verteller komt in het bezit van zijn schrijfsels over deze reis, waarvan ook stukken in het boek staan.

Het boek bevat veel feiten over de natuur, de prehistorie, archeologie en kolonisatie.
Antonin is een verzonnen personage, maar wel gebaseerd op iemand die de schrijver tegenkwam. Maar er komen ook bestaande personages voor in het boek, zoals Jørgen Randers en Dennis Meadows, met wie hij allebei een interview deed, waarover hij ook vertelt in het boek.

Dit is al bij al een vreemd boek, ik weet niet goed wat ik gelezen heb.
Het is zeker geen roman, want doorspekt met vele feiten. Maar het is ook geen volledige non-fictie. Het voelt aan als een geromantiseerd essay: de meningen en kennis van de schrijver lijken in romanvorm gegoten zijn, telkens in de mond van de verschillende personages gelegd. Alsof hij eigenlijk een pleidooi voor het klimaat wilde schrijven, maar dacht het behapbaarder en verteerbaarder te maken door het in een verhaal te gieten.

Voor mij heeft het alvast niet gewerkt.

**(*)

(gelezen/geluisterd voor de Hebban Debuutprijs 2023)