chaotisch, maakt belofte niet waar

Met dank aan Hebban mocht ik “Vergeet de meisjes” van Alma Mathijsen lezen. Alma is geen onbekende. Ze schreef voor spunk.nl en in diverse “serieuze” bladen zoals NRC Handelsblad, Het Parool en Vrij Nederland. Daarnaast presenteerde ze voor de televisie, schreef toneelstukken en verhalenbundels. Van haar eerste roman, Alles is Carmen, zijn zelfs de filmrechten verkocht.

Vergeet de meisjes gaat over de vriendschap en haat/liefde tussen 2 vrouwen, geobserveerd door een man. Deze man, een Nederlands sprekende, Amerikaanse journalist, wordt opgedragen de schrijver Iris te interviewen, die vele jaren geleden een alles verpletterend boek heeft geschreven. Daarna is zij geleidelijk uit de schijnwerpers verdwenen. Fields gaat, met tegenzin, naar Nederland en door een toevalligheid kan hij ongezien de relatie tussen Iris en haar huisgenoot Kay analyseren. Hij ziet de relatie tussen deze 2 vrouwen. Is het liefde? Is het vriendschap? Is het haat? Is het toewijding? Is het obsessie? Is het egoïsme? Is het zelfopoffering? Is het totale overgave? In deze roman komen alle aspecten aan de orde. Het verhaal heeft boeiende aspecten maar wordt hier en daar verwarrend verteld, sommige stukken zijn ongeloofwaardig en langdradig. Wel kwamen er mooie zinnen voorbij. Jammer genoeg zijn die niet van Alma zelf, zoals aan het eind van het boek blijkt uit de bronvelmelding.