De roep van het water

De Amerikaanse Ben McGrath woont aan de Hudson en ontmoet op een dag de flamboyante reus van een man: Dick Conant, die toevallig aanmeerde met de kano. Conant had als levensdoel, om de hele Hudson af te varen en verder van New York naar Florida af te reizen. Vele jaren zwierf hij rond en ontmoette vele mensen. Zijn reis eindigde echt somber: er volgt een bericht dat er een lege kano is gevonden, maar zonder Conant.

Wat begon als een toevallig praatje met deze excentriekeling vaarde verder in een heuse zoektocht van Mc Grath naar het hoe en waarom van Conant’s tocht, de vele ontmoetingen met jan en alleman en vooral de indrukken en sporen die hij overal naliet. Journalist Mc Grath nam het als een persoonlijke queeste op om alles tot de bodem uit te zoeken en wat er nu uiteindelijke gebeurde met de man Conant. Wat volgde was een letterlijke en figuurlijke reis wat hij nooit zal vergeten en wat hij graag met zijn lezers wilde delen.
Wat gelijk aantrekt aan dit boek is de machtige titel ”de rivier”, de grafische printen met een echte foto van de man en zijn kano op de voorkant, de stukjes geschreven dagboeken, maar vooral de ondertitel: het meeslepende en waargebeurde verhaal…

En daar ging het al gelijk mis. De verwachtingen waren erg hoog, want er beloofde een waargebeurd verhaal te volgen over een man die de natuur introk en vele jaren alleen de woestenijen trotseerde à la Into the Wild en andere verhalen van Jon Krakauer. Notabene een schrijver die de auteur zelf ook aanhaalt en waar hij fan van is. De schrijver kan dit echter allemaal niet waarmaken. De schrijfstijl is net een rivier op zichzelf. Sleurt je mee, gooit je met van alles en nog wat in je gezicht, kabbelt soms, draait je om. Hij raakt de lezer vooral kwijt in de overload aan informatie en daarmee afdwaling in het verhaal. Elk woord en elk meegemaakte feitje wordt behandeld als één groot avontuur en dat maakt het ook gelijk heel Amerikaans: heel overdreven. Hij creëert daardoor afstand. Chapeau voor de man zijn uitpluiswerk, de vele gesprekken met mensen om te achterhalen hoe Conant in elkaar zat, maar het verhaal is vooral erg hak op de tak. Het is soms net een caleidoscoop: bij het volgende hoofdstuk zijn er weer andere patronen, kleurtjes, mensen, invulling van het boek, schrijfstijl... Het verschil is dat het niet mooier wordt, maar meer en meer een wortel die aan een hengel voor je gehouden wordt en waar je nooit aan komt. Erg jammer, want in potentie had het heel mooi kunnen zijn.