Emotioneel relaas

De engelen van Elisabeth begint gelijk op de dag dat Elisabeth, 23 jaar en moeder van 2 levende en 2 dode kindjes worden meegenomen naar het gesticht. Hoe dat zo is gekomen, leren we gaandeweg. Afwisselend naar vroegere tijden en het hier en nu volgen de hoofdstukken elkaar op met als titel de laatste zin. De zinnen zijn mooi op gevoel gericht, zonder dat ze overdadig zijn. Het overheersende gevoel is dat je medelijden hebt met de vrouw, het is niet eerlijk hoe de dingen lopen en zijn. Alleen omdat je verdriet hebt of engelen ziet, wil niet zeggen dat je gek bent. Helaas werkt dat niet zo in de 19e eeuw. Tijdens gesprekken van hoofdpersonen krijgen we naast de emoties ook een goed tijdsbeeld van hoe (vaak schrijnend) de omstandigheden waren in die tijd, zeker voor vrouwen. Het is heel prettig geschreven met mooie zinnen die vloeiend lazen. Het einde was aan te zien komen, maar het maakte niet uit, dat vormde een mooie kloppend geheel.

Het boek heb ik dichtgeslagen met een schouderklopje voor hoofdpersoon Elisabeth aan wie ik me toch wel gehecht had. De engelen van Elisabeth is heel dichtbij gekomen en dat heeft de verwachtingen overtroffen.