Prachtige ode aan de natuur

Kya woont als klein kind in het moeras. Haar buitengewone leven en de liefde voor de natuur zouden al heel bijzonder zijn geweest om te lezen, maar natuurlijk golft er een complot door deze prachtige pagina's als een donkere, gevaarlijke onderstroom die Kya dreigt onder te zuigen en haar te vernietigen.
Terwijl Kya in haar tienerjaren komt, bloeit ze op in een opmerkelijke schoonheid. Geruchten over haar verbazingwekkende uiterlijk verspreiden zich langzaam in de bredere gemeenschap in het kleine stadje aan de rand van het moeras, samen met absurde roddels: ze is een heks; zij is een vampier; ze is slechts half mens, de 'ontbrekende schakel' tussen de dierenwereld en de onze.
Twee jonge mannen komen het leven van Kya binnen: Tate en Chase. Chase is, niet om er een te fijne punt op te zetten, een absoluut zwijn. De knappe sportjock en de lokale held, hij runt een reeks vriendinnen in de stad en richt al snel zijn blik op mysterieuze, mooie Kya. Tate, aan de andere kant, is bijna te mooi om waar te zijn - knap, vriendelijk, een ontluikende naturalist verliefd op de schoonheid van het wilde moeras, en, natuurlijk, verliefd op de wilde Kya.
Veel van dit verhaal wordt verteld in flashback, en daarom weten we vanaf het begin dat Chase het niet redt. Maar was het moord? En heeft Kya - wie, zo leren we, een krachtig motief heeft, hem vermoord?

Daar waar de rivierkreeften zingen is een prachtige ode aan de natuur, maar ook een gevoelig coming-of-age verhaal. Owen maakt ons duidelijk dat hoe je als kind bent geweest en wat je hebt meegemaakt, je dit vormt voor het leven.
Als je eenmaal in het leven van Kya stapt, ga je tot diep mee in het moeras. De ondergrond zuigt aan je en het laat je niet los.
Reese Witherspoon riep dat ze niet wilde dat het verhaal stopte. Dat geldt ook voor mij. Het is prachtig. Het hele verhaal door sta je geheel aan de kant van Kya. En zeker na het eind denk je: You go girl!