Onderhuidse rillingen

“Psalm 109: And he damned a curse like garment, and it came into his midst like water and into his bones like oil”.

Into bones like oil begint verontrustend. Het lijkt heel normaal, een vrouw komt aan bij een pension, wordt ontvangen en beschrijft de medegasten. Allemaal beschadigde mensen met een verleden: de een een zwak voor vrouwen, de ander voor alcohol en weer een ander voor drugs. De eigenaar Roy verklaart aan Dora, de dame wiens verhaal we lezen dat het pension Angelsea house heet, een spelfout, want eigenlijk is het Anglesea. Een pension waar niet alleen de gasten verblijven, maar ook de geesten van alle scheepswrakken die op het strand zijn aangespoeld. Het pension heet daarom ook wel het Shipwreck huis. De geesten dolen rond en komen langs als de bewoners in diepe slaap zijn. Er is een dokter aanwezig die maar al te graag slaappillen uitdeelt, zodat hij een biografie kan schrijven over de mensen die daar zijn gestorven. Roy wil graag weten waar het goud van de kapitein ligt. Iedereen wil dus iets van de geesten, maar waarom is Dora daar?
Eigenlijk spelen de geesten een achtergrondrol. Het wordt ook gebracht alsof het de normaalste zaak van de wereld is, maar eigenlijk gaat het om de geschiedenis van Dora. Welke demonen draagt zij mee en wat hebben haar kinderen ermee te maken? Langzaam kom je achter het verhaal en waarom ze vind dat alle kwellende geesten zijn gedoemd tot Shipwreck house. Heel nonchalant en dat maakt het verhaal erg sterk. Een kort verhaal, maar die tussen de regels door je rillingen geeft tot in het bot, oftewel “het kleeft aan je, zoals lekkende olie aan botten”(quote vertaald uit het Engels).

Kaaron Warren is een Australische schrijfster van horror, SF en fantasy korte verhalen en romans. Voor haar korte verhalen won ze al eerder verschillende prijzen zoals de World Fantasy Award en de Aurealis Award. Met Into bones like oil komt Kaaron Warren met een kort horrorverhaal in paranormale sferen.