Donkere atmosfeer zonder knallend einde

Lennart Gustafson, afgekort Lelle rijdt sinds de verdwijning van zijn 17-jarige dochter elke avond in zijn Volvo over de Route 95. Deze weg is niet zomaar een weg, maar staat bekend als de Zilverweg, een oude route waar ze zilver op vervoerde in het Noorden van Zweden. De omgeving is vervallen, desolaat, eenzaam, troosteloos en dat geldt ook voor de bevolking. Stina Jackson beschrijft de mensen als melancholische types rustend in hun uitzichtloze lot, maar wel te midden van de prachtige, misschien wel overweldigende natuur.
Waar de beschrijvingen en de setting het ene positieve uiteinde vormen, daar zit ook een andere kant aan die heel wat minder is. De spanning zit er vanaf het begin wel in, het is een interessant concept en de omstandigheden zouden mooi als thriller kunnen werken. Helaas is de uitwerking anders. De personages veranderen te gauw, zijn behoorlijk naïef, over-the-top en niet geloofwaardig.
De climax en het einde zie je al kilometers van te voren aankomen en zijn verre van origineel. Waarom nu weer de lelijke gefrustreerde dader? Volgens een quote in het boek zijn het juist de mensen die zomaar naar je lachen , die vaak de echte criminelen zijn; die lokken je met je glimlach. Jackson kiest dan toch liever voor het cliché.
Als je als lezer niet teveel eisen stelt aan een thriller, dan is dit boek prima. De dialogen zijn prima uitgewerkt, je voelt de donkere, eenzame atmosfeer en je bevindt je direct in de Zweedse natuur. Het had alle elementen voor een goede Scandi-Noir, maar mist nog wat punten voor een goede knaller. Het is een debuut, dus wat niet is kan nog komen.