Melancholische coming-of-age

In The History of Wolves leeft Linda (Matty/Madelin) in een oude commune in Minnesota. Haar huis bevindt zich aan een meer in een totaal geïsoleerd gebied. De 15-jarige Linda is op school ook geïsoleerd en wordt “Freak” genoemd. Als introverte beschrijft ze uitvoerig haar andere schoolgenoten zonder verder contact te hebben.
Af en toe komen onder die ogenzienlijk oppervlakkige opmerkingen/observaties hele rake zinnen die je flashbacks geven naar wat er is gebeurd. Je wordt aan je haren gesleurd in foute zaken.
Loner als ze is zwerft ze vaak en alleen in de bossen en weet ze alles van de geschiedenis van wolven af. Ze lijkt niet om anderen te geven, maar eigenlijk doet ze dat teveel. Het afwezige meisje op school met een schandaal spreekt ze aan, de leraar die het schandaal heeft veroorzaakt schrijft ze een brief. In retro perspectief vertelt ze dan wat haar deel was in al die vreemde zaken.
Zo vertelt ze ook over haar nieuwe buren die op een dag verschijnen. Ze ziet in eerste instantie vooral een moeder met haar kind van 4 , maar hoort veel over de vader. Linda wordt vaste oppas aan huis en wordt zelfs meegevraagd naar een weekendje weg. Dan slaat het noodlot echter toe. Even tussen neus en lippen wordt dat meegedeeld en dat maakt het extra schokkend. Het zit hem in dat onverwachte, gemengd met de prachtige melancholische zinnen en de coming-of-age van Linda dat dit boek goed maakt. Emily Fridlund is verder net als Linda heel observerend; vol details, kenmerken en emoties. Dat maakt het verhaal wat trager, maar ook intens. Alsof je op het einde van de wereld bent, letterlijk en figuurlijk.
Op de achterflap prijkt de vergelijking met A Virgin suicides en daar lijkt dit boek inderdaad wel wat van weg te hebben. De wereld is eenzaam, de wereld is streng, de wereld is niet eerlijk en dan kunnen er nare dingen gebeuren. Ook The History of wolves ademt die melancholiek, dat donkere randje uit dat geluk niet voor iedereen is weggelegd in de wereld.