Helaas last van het tweede-boeksyndroom

Deel II van de Schemering begint waar het eindigde: in Rood Londen. Lila had Kell verlaten en is aan boord van het schip van legale piratenkoning Alucard Emery beland. Hier gaat ze gewoon verder met waar ze al heel lang goed in was: stelen en onzichtbaar zijn.

Er zit toch blijkbaar een vloek op deel 2 boeken uit een serie. Ook bij De Kleuren van Schaduw is er sprake van een tweede-boek syndroom. De eerste 250 bladzijden verliepen heel traag. Niks plakte of pakte en het werkte niet motiverend. Ik pakte zelfs andere boeken tussendoor op, omdat het zo traag verliep. Het verhaal was heel erg cliché met heel voorspelbare invullingen en och ja daar komt die o zo voorspelbare liefdesstruggle om de hoek kijken. Daar was nog helemaal geen sprake van in deel 1. En op het eind ging alles in een stroomversnelling, zodat er toch nog even afgerond kon worden.
Er miste diepgang van karakters in dit deel, dat wat je eigenlijk wel verwacht in een deel 2 uit een serie. Zelfs de antagonist was saai en speelde nauwelijks een rol of deed iets om het verhaal op gang te brengen. Er zaten tussen de toernooispelers heel wat interessantere karakters, geef hen een stem!
Kleuren van schaduw was echt een meh-boek. Er zit teveel cliche-YA in , wat soms ook heel goed kan uitpakken , maar deze overtrof zelfs daarin. Absoluut niet origineel. Ik twijfel zelfs of ik deel 3 nu ga oppakken (en dat terwijl ik graag dingen afmaak).
Het enige positieve puntje is de cover van het boek, dat past mooi in de lijn van de serie.