Familiedrama en ruige natuur op een desolaat eiland

Dominic Salt woont met zijn drie kinderen op het afgelegen eiland Shearwater, waar hij als bewaker van ’s werelds grootste zadenbank probeert te overleven nu klimaatverandering alles bedreigt. Tijdens een storm spoelt de gewonde Rowan aan. Haar komst zetten het gevoelige gezinsleven op het eiland op zijn kop. Terwijl Dominic en zijn kinderen haar verzorgen, komen geheimen, rouw en spanningen boven.

Woeste kust voelt als een combinatie van klimaatfictie, psychologisch drama en een tikkeltje mysterie, en slaagt er vooral in om je mee te sleuren door de rauwe emoties en de beklemmende omgeving. De auteur laat goed zien wat de verwoesting van de natuur voor gevolgen kan hebben. Dat merk je het eerst als je dicht bij de natuur staat zoals dit gezin. Ze omschrijft de natuur en het landschap alsof je er zelf bent, je aait ook de pinguïns, je proeft het zilte van het water en je rilt van de kou als je door de storm loopt. Eigenlijk is de natuur een eigen personage in het boek.

Het boek onderscheidt zich door de sfeer: onheilspellend, intiem en prachtig beschreven. De emotionele diepgang van de personages maakt het verhaal sterk, al is het soms intens en broeierig. Mc Conaghy’s stijl is beschrijvend en haar personages zijn goed ontwikkeld. Af en toe moest ik het boek dichtslaan en echt zuchten, zo leefde ik mee. Het einde was onverwacht en hakte er daardoor meer in.

Quote: Ze is een balsem voor zijn eenzaamheid en symptoom ervan.

Quote 2: Het is die kracht, haar kracht, die mijn randen wegneemt. Die randen brokkelen als eerst de zee in.