Een boek met een ziel

Soms lees je een boek waarin je voelt dat er iets echts op het spel staat, niet alleen voor de personages, maar ook voor de schrijver. Tot op de bodem van Janneke Volkerink is zo'n boek. Het is een debuut dat niet schuwt om diep te gaan, zowel in emoties als in thematiek. Er zit een duidelijk met ziel beschreven verhaal in en dat voel je als lezer.
In Tot op de bodem volgen we Maarten, een man die onverwachts wordt geconfronteerd met zijn verleden. Thema’s als schuld, verlies, rouw, familie komen aan bod. Janneke laat zien hoe ver iemand moet gaan om zichzelf werkelijk onder ogen te komen.
Wat opvalt zijn de beschrijvingen van de opening. Het begin is behoorlijk geladen en bij momenten misschien wat teveel aan vergelijkingen. Alsof er iets te veel tegelijk gezegd moet worden, waardoor het ritme even zoek raakt. Toch werd gaandeweg de toon subtieler. De dialogen, met name in het midden- en slotdeel, kwamen steeds natuurlijker over. Hier liet Volkerink echt zien hoe krachtig haar personages kunnen spreken – zonder te overdrijven, maar wel met overtuiging.
Wat me bijblijft, is de menselijke diepte in het verhaal. Er zitten scènes in die me oprecht raakten, zonder dat het sentiment werd opgedrongen. Dat getuigt van een schrijver met een goed oog voor nuance. Tot op de bodem is niet perfect – welk boek is dat wel? – maar het heeft een ziel, en dat maakt het meer dan de moeite waard. Hopelijk volgt er nog meer moois in de toekomst.