Recensie Ik mis mezelf (Still Alice)

In dit boek wordt een beeld geschetst van het ziekteverloop gedurende twee jaar van de Alzheimerpatiënte Alice, die totdat ze ziek werd professor in de psychologie was. Je krijgt een goed beeld van de gevoelens en gedragingen van Alice zonder er echt in meegesleurd te worden. Aan de manier van schrijven kun je merken dat Lisa Genova haar huiswerk goed heeft gedaan en dat blijkt ook wel uit het feit dat de laatste drie bladzijden moesten worden besteed aan een dankwoord en daar heb ik toch altijd zó'n hekel aan! ("Mijn leven is beter omdat ik jullie ken." "Jullie intelligentie, moed, humor en mededogen heeft me zoveel geleerd." )

Ik ben het ook met Peanuts eens, dat Bernlef op een veel indringender manier over dementie heeft geschreven door het verhaal vanuit de hoofdpersoon te vertellen.

Wat ik wel een opvallend stukje vond was: "Ze had nog liever kanker gehad. Ze wilde de alzheimer zó voor kanker verruilen. Als ze kanker had, kon ze tenminste tegen iets vechten. Je had operaties, bestraling en chemotherapie. Ze zou een kans hebben om te winnen. En zelfs als ze uiteindelijk werd verslagen, zou ze iedereen in de ogen kunnen kijken en bewust afscheid kunnen nemen voordat ze ging."
"En waar een kaal hoofd en een roze lint als blijk van moed en hoop werden gezien, zouden haar haperende woordenschat en verdwijnende herinnering getuigen van labiliteit en naderende krankzinnigheid."

En daar zit voor een alzheimerpatiënt wel een waarheid in.