Prima sprookje, maar niet het beste van Marillier

Ik heb net geteld en ik heb 18 boeken van Juliet Marillier in mijn kast staan. Dat is inclusief deze. Het duurde lang voor de vertaling er eindelijk was, maar helaas vond ik dit niet haar beste boek. Natuurlijk, het leest lekker weg, het is een prima sprookje. Het is leuk dat er eens niet een bloedmooie jonge vrouw uit een gegoede familie de hoofdrol speelt, maar een wat oudere vrouw die niet alleen maar lief, leuk en aardig is. Over knap wordt al helemaal niet gesproken. Wat ik jammer vind is dat er eenzelfde soort vervloeking is gebruikt als in Vlam van Zeven Wateren, een ander boek van Marillier. Daardoor vermoedde ik al ruimschoots voor de ontknoping hoe het zat. Hierdoor werd het verhaal op sommige punten een beetje langdradig. Toch zijn de personages wel weer sympathiek. We zijn ook nog niet achter Grims geheim en Meidoorn is nog lang niet aan het einde van haar zeven jaren. Dus in die zin zal ik deel 2 zeker ook nog gaan lezen.