Ontroering en humor liggen soms dicht bij elkaar

Met veel plezier begon ik aan 'Het probleem met bokken en schapen'. Ik werd getriggerd door de achterflaptekst waarop staat dat de tienjarige Grace en Tilly op onderzoek gaan als mevrouw Creasy vermist is. Dit deed me denken aan 'What was lost' van Catherine O'Flynn, een van de mooiste boeken die ik de afgelopen jaren gelezen heb. Ook hier speelt een jong meisje detective. En de boeken hebben wel wat van elkaar weg, qua thematiek, qua verhaalopbouw. Met nog een lichte voorkeur voor O'Flynns boek, heb ik toch wel heel erg genoten van Cannons boek. Het is een heel knap verhaal dat langzaam wordt opgebouwd. Waarom is mevrouw Creasy vermist, heeft dit iets te maken met wat er in 9 jaar daarvoor in 1967 in de buurt is gebeurd? Als lezer kom je er langzaam, middels flashbacks achter, wat er toen is gebeurd en er is een relatie met het nu (1976). Dit wordt grotendeels verteld door de ogen van Grace, een lekker eigenwijze tante, die met de geweldigste quotes voor de dag kan komen. Bovendien zie je de wereld door haar tienjarige ogen. Een leuk citaat:
'We waren gelukkig niet de enigen in de kern...want ik wist nooit wanner je moest gaan zitten en staan en knielen, en nu kon ik de andere mensen nadoen'.
Het boek speelt zich af in de zomer en het is bloedheet. De warmte komt echt van de pagina's af en je voelt hoe de twee vriendinnen Grace en Tilly (ontroerend hoe die vriendschap zich ontwikkelt) door de hete straten lopen op zoek naar God. Pastoor heeft namelijk aangegeven dat als ze hem vinden iedereen veilig is, ook mevrouw Creasy. Tilly vindt Jezus en dat heel de buurt daar volledig in mee gaat, vond ik zelf een wat minder geloofwaardig stukje.
Het einde is misschien niet helemaal duidelijk, maar als lezer blijf je tot de laatste letter geboeid!