Pakkend debuut voor Jobien Berkouwer met Zomermeisjes

Berichten die een superspannende psychologische thriller beloven spoorden mij aan om ook te buzzen. De eerste hoofstukken vlieg je doorheen, dit komt echter niet omdat je meteen gegrepen wordt door het verhaal, dit komt door de lengte; hoofdstuk 6 was bijvoorbeeld maar 2 pagina’s. Naarmate het verhaald vordert lopen de verhaallijnen vloeiender en valt de lengte van de hoofstukken niet meer op. Zoals ik al buzzde: Het leest als een crimeserie en je wordt meegenomen met de belevenissen van Rechercheur Lot. Zij heeft het gevoel heeft dat ze zichzelf op het plattelandse politiebureau in Twente moet bewijzen aan haar mannelijke collega’s en zij als opgeleid profiler had liever in de stad gehoord Tijdens de zaak voelt zij zich wel meer verbondenheid met haar eenheid. Ook word het verhaal van de dader vertelt: zijn beleving word van klein kind tot het eind vertelt terwijl je Lot in het heden volgt. Het boek eindigt nogal abrupt. Dader gevonden. Punt. Toch zitten in het verhaal nogal wat open einden. In de loop van het boek worden namelijk de bijpersonages wat uitgediept en deze verhaallijnen laten de lezer nog achter met vragen. Hoe moet het nu verder met de onderzoeksleider? Wat is het liefdesverhaal van de huisbazin dat beloofd werdt vertelt te worden? Kiest onze rechercheur nou voor haar vroegere mentor in het buitenland of gaat ze kijken naar de partnercollega? Had je het verhaal op de tv gezien in plaats van te lezen, dan zou je het idee hebben, dat zien we in de volgende aflevering”. Wellicht dat Jacobien Berkhouwer kiest om een vervolgavontuur te schrijven over Lot. Ik zou hem dan wel lezen. Het boek las lekker weg