In het spoor van de vriendschap

Op het kaft van In het spoor naar de Eclips, staat een mooie maansverduistering, omringt door sterren in het heelal. Met daarbij een soort hobbelig routepad. En zo gaat het verhaal eigenlijk ook, een pad met pieken en dalen. Nat woont met zn vader en moeder en broer in het plaatsje Butte. Hij heeft het niet zo makkelijk thuis met zn vader en broer, die als 2 handen op 1 buik zijn. Omdat Nat stottert, mager is en een onhandige houding heeft, is hij veel gepest op school. Door een recent incident, waarbij hij zijn broek laat zakken bij een voetbalwedstrijd voor camera van de lokale tv, zijn ze genoodzaakt te verhuizen en moet hij nu dan naar zn 7e school, dit keer in Montana, Manhatten.

Op de nieuwe school wordt hij opgevangen door Chet de leider van een jongensgroepje. In een ontgroeningspoging, moet hij een bal gaan halen bij het huis van de oude man Quincy. Er wordt van hem gezegd dat hij naar kinderen kijkt, via zijn sterrenkijker. Nat gaat het huis binnen, Quincy is hier niet op gesteld en bezorgd hem een blauw oog. De kijker valt kapot. Na 2 weken komt Nat terug, bij Quincy om zijn excuus aan te bieden en een vriendschap ontstaat. Hij leert Quincy kennen, een 65 jarige kluizenaar, die vroeger als onderzoeker werkte aan de universiteit en nu A.L.S. heeft. (En zeker geen pedo is, zoals wordt gezegd) Nat heeft thuis niet echt een “warm thuis” en gaat veel naar Quincy voor een potje dammen of om kennis te delen. Quincy heeft een stille wens de Eclips te gaan zien en ze maken een plan om deze Eclips in Hopkinsville te gaan zien. Quincy heeft hier 35 jaar op gewacht. Nat ziet een kans om de rode Mustang van zijn vader hiervoor mee te nemen, en Celeste weet hij over te halen om in deze auto te gaan rijden. De roadtrip kan beginnen. Na enkele dagen via motels en hotels, komen ze op de plek aan. Maar dan gebeurt er iets tragisch…

Bronnagh Curran heeft hiermee een mooi verhaal geschreven, in vlot taalgebruik, mooie zinnen met vele thema’s ( pesten, vriendschap), en een lach een traan. Een van de thema’s is vriendschap. Nat wordt gepest, hij stottert, is niet een van populaire jongens. En kan ook geen echte steun vinden bij zn ouders, die ook druk zijn. De ontgroeningstest, om bij “pedo Quincy”een bal te gaan halen, levert hem iets moois op: een mooie vriendschap met Quincy en Celeste. Met Quincy, een oude man met A.L.S., heeft hij lange gesprekken, over nieuwe dingen, over dammen en andere zaken. Quincy neemt hem zoals hij is. En dat is echt heel mooi, voor zulke verschillende hoofdpersonen. Nat bepraat Celeste om mee te gaan, ze gaan op reis en houden echt rekening met elkaar.

Bronagh Curran is een Ierse schrijfster die in 2015 debuteerde met The path of Totality, wat in 2016 in Nederland werd uitgegeven als Het spoor van de Eclipse. Ze heeft met dit boek een mooi verhaal neergezet, goede verhaallijn, die op sommige momenten zeker een aantal lezers zal verbazen of ontroeren. De personages worden goed beschreven, zodat je echt meegaat op de roadtrip. Nat En celeste doen er alles aan om zo de wens van Quincy te vervullen en de lezer gaat ook echt mee naar de Eclips.

Het spoor van de Eclipse is een zeer geslaagd verhaal, met actuele thema’s, goed verwerkt in deze vlot te lezen YA-roman. Het verhaal blijft boeien, tot het laatste blad.
Een echte aanrader.