Hoe de narrige Alan Banks zijn problemen weet op te lossen blijft toch altijd weer amusant. Door zijn karakter en omgeving waar hij in leeft lukt het hem buitengewoon goed om problemen te veroorzaken die hem hinderen in zijn speurdersrol.
Mensen waar hij een apathie tegen heeft zullen dat ook na de eerste kennismaking direct merken. En toch kun je fan van hem worden. Een merkwaardige conclusie als je vaststelt dat dit inderdaad ook zo is.
In dit verhaal gaat onze speurneus weer op pad om het kwaad uit te roeien maar toch ook wel om de achtergrond van dat kwaad te ontdekken. Dat is in de meest gevallen nog belangrijker en interessanter dan de daad zelf. Hier zit vaak een flink deel van iemands leven achter en dat wekt weer de belangstelling van de lezer.
Alhoewel ik wel een paar keer de wens uitte om mij het maar op te laten lossen, dan waren de problemen voor Alan Banks wellicht beperkt gebleven.
Zij het dan dat het boek niet zo leuk was om te lezen.
Dus mijn conclusie is; Peter Robinson, laat Alan Banks lekker zo voortbestaan zoals hij nu is, het geeft de boeken dat extra beetje jus waarom je ze wilt blijven lezen.