De auteur is echt een goede verhalenverteller. En dit verhaal bleef mij heel erg bij.

Laila woont in een asielzoekerscentrum in Almere, ze is uit Syrie gevlucht en heeft haar vader daar achter moeten laten. In de eerste hoofdstukken komt ze over als een vrij normale puber, lekker dwars en eigenwijs en ze heeft nergens zin in. Ze zoekt de grenzen op bij haar leerkracht maar ook bij haar moeder, broertje en zusje. De school waar ze op zit doet mee aan een project waarbij kinderen klusjes moeten doen bij ouderen. Laila wordt bij meneer Cohen ingedeeld. Een nukkige oude man die haar naar boven stuurt om de zolder op te ruimen. Daar komt Laila al snel een blik met oude brieven tegen die ze uit verveling gaat lezen. Dan gebeurt er iets, Laila wordt helemaal meegezogen in het verhaal van de brieven en komt erachter van meneer Cohen Joods is en dat zijn hele familie is weggevoerd naar een concentratiekamp en niet meer terug is gekomen. Ook zijn jeugdliefde Mia was op die dag verdwenen. Als meneer Cohen erachter komt wat ze op zolder doet wordt hij boos, die boosheid verandert in begrip als ze hun verhalen naast elkaar leggen. Ze gaan uitzoeken wat er met Mia is gebeurd en komen heel dicht bij elkaar.
Dit is zo’n mooi boek! Ik heb het opgepakt en niet meer losgelaten. Het verhaal is in zo geschreven dat het vlot verloopt en goed te volgen is. Het is een eyeopener. Je leest zo vaak dat de vluchtelingenstroom van nu wordt vergeleken met de vluchtelingen in de jaren 40. Wat Laila heeft moeten doorstaan voor ze in Almere komt wordt ook steeds duidelijker voor de lezer en het verhaal van meneer Cohen en zijn familie wordt zo persoonlijk verteld dat het je wel aan moet grijpen.
Het is geen gruwelijk verhaal met allemaal nare beelden uit de oorlog, de personages worden heel realistisch beschreven en zijn net echte mensen. Het is een mooi hulpmiddel om in de les te gebruiken om deze moeilijke onderwerpen aan te kaarten. De auteur is echt een goede verhalenverteller. En dit verhaal bleef mij heel erg bij.