Een kind met kansen gaat eigenlijk over twee kinderen met kansen

Een kind met kansen gaat eigenlijk over twee kinderen met kansen, kansen die ze gegeven worden door hun ouders die zielsveel van hun houden en alles voor ze over hebben.
In het begin bevalt Odet van een zoon, het begin verloopt moeizaam maar dan komen pas de moeilijkheden. Hun zoon Jens blijkt een ernstige meervoudige handicap te hebben. Alles staat dan in het teken van dokters, ziekenhuizen, begeleiders, onderzoeken en vechten voor een menswaardig bestaan voor hun gezin. Om Jens zoveel mogelijk te kunnen helpen verbouwen ze hun huis.
Ondertussen hebben Odet en haar man Coen de wens voor een tweede kindje. Omdat ze het niet aandurven om eventueel met 25% kans een tweede kindje met een handicap op te voeden melden ze zich aan voor een procedure voor internationale adoptie. Ze kiezen voor Ethiopië.
Langzaam druppelen de trage stappen waarin een adoptieprocedure verloopt het verhaal binnen. Totdat er op een dag een telefoontje komt met een voorstel. Na alle ellende, procedures die veranderen en onzekerheid komt er nu een periode van vooruitkijken en de reis voorbereiden. Ze regelen opvang voor Jens en vertrekken voor 4 weken naar Ethiopie.
Hier beleven ze een mooie periode maar ook een periode met zorgen omdat Almaz, hun dochter best ziek is.
Dan komen ze terug met hun dochter Almaz en kan het gezinnetje zich gaan vormen. Dat is in het begin moeilijk met deze 2 bijzondere kinderen maar tussen de regelzaken en de zorgen door lees je hoeveel ze van hun kinderen houden en hoeveel ze voor hun doen.

Ik heb heel veel respect voor Odet en Coen, de manier waarop zij met de tegenslagen in hun leven omgaan, het heft in eigen handen nemen en de zorgen ook samen delen is bijzonder.
Odet kan mooi schrijven, weet precies wanneer ze wel of niet in detail moet treden en probeert echt hun gevoelens te verwoorden en ook elkaar in deze situatie te respecteren.
Het is een heel duidelijk en mooi beschreven verhaal dat diepe indruk op mij maakte.
Ik was heel blij dat ik dit boek mocht lezen en recenseren, al zat tussen beide activiteiten wel enige tijd want hoe zou ik het beschrijven?
Na jaren in de gehandicaptenzorg te hebben gewerkt en sinds 14 jaar de trotse moeder zijn van een lieve adoptiezoon had ik veel punten van herkenning. Het was fijn om Odets verhaal te mogen lezen en aan te raden aan de mensen om mij heen.