Recensie Een soort familie

Wat ik ook lees bij een andere reactie op dit boek, ademt dit boek de sfeer uit van knielen op een bed violen van Jan Siebelink, met het verschil dat het christendom is vervangen door idealisme.

Van Beynum beschrijft dat op zijn eigen wijze, een wijze waarvoor ik gevallen ben.
Het juk waaronder het gezin gebukt gaat bij het nastreven van een idealisme van de vader en de moeder die daarin wordt meegezogen) wordt prachtig beschreven, maar je wordt wel heel kwaad bij tijd en wijle.

De ontmoetingen met gelijkgestemde vrienden zijn zo eng dat het bijna op een sekte lijkt, drama's binnen het gezin tot gevolgen hebbende.

Topper!!!!!!!